‘Dat jij nog zin hebt om te sporten na je werk, zeg!’ is de opmerking die ik dagelijks krijg. Toen Cristel mailde met daarin de vraag of wij eens uit konden leggen hoe sport ons leven veranderd heeft en dat het voor ons meer is dan afvallen, dachten Megan en ik: Ja! Dit past bij ons! Dus, wij delen graag ons verhaal met jullie!
Ze leek wel een ander mens…
Laten we beginnen bij het begin; Megan. Megan leefde het welbekende studentenleventje vol met alcohol, red bull en stokbrood. Ze kwam redelijk aan in haar studententijd. Dit vond ze niet leuk, maar ze wist ook niet wat ze er aan moest veranderen dus liet ze het maar zo. Toen ze naar Curacao vetrok voor een half jaar stage wist ze dat ze elke dag een bikini aan zou moeten, waar ze zich niet comfortabel bij voelde, maar nog steeds niet wist wat ze daar nou aan moest doen.
Toen leerde ze voedingscoach Marlo kennen, ze werden verliefd en hij hielp haar al snel met andere keuzes maken omtrent voeding. Eenmaal terug in Nederland rondde Marlo zijn studie tot voedingscoach af en heeft hij een voedingsschema voor Megan gemaakt. Zij hield zich hier streng aan en begon met sporten; crossfit it was! Sinds dat moment is Megan heel wat gewicht verloren en heel wat spiermassa én positive vibes rijker!
Ik had Megan leren kennen tijdens onze stage op Curacao. Toen we weer in Nederland waren volgde na een half jaar een reünie, ik kon mijn ogen niet geloven! WAUW! Het leek wel een ander mens. Big smile op d’r koppie en heel wat maatjes kleiner. Dát kan ik ook, dacht ik.
Sporten is zó veel meer dan afvallen
Megan vertelde me over de veranderingen die ze had gemaakt in voeding, dat ze was gaan trainen en hoe ze zich overal bij voelde. Ik ben deze veranderingen ínclusief sporten ook gaan doorvoeren en verrek, het werkte nog ook! Ik ging me meer en meer verdiepen in voeding en training en al snel ging het niet meer om afvallen maar om goed zorgen voor mezelf en het creëren van momentjes voor mezelf.
Megan en ik hebben nu beide drie (oke, Megan zelfs vier!) kledingmaten kleiner en vinden het beide heeerlijk om te sporten en gezond te eten. Het kost wat moeite om veranderingen in je levensstijl door te voeren, maar de energie die je er voor terugkrijgt is het meer dan waard. Dus, zoals ik al zei, sporten is zó veel meer dan afvallen, het voegt kwaliteit aan ons leven toe en we genieten er van om aan onszelf te werken.
En nu?
Waar we nu mee bezig zijn? Megan is 4x in de week met haar sixpackie (ja écht!) aan het crossfitten en om het af te maken volgt ze ook elke week een lesje yoga. Ik sleep mijn lazy ass (yes, stiekem ben ik nog steeds een beetje lui, oeps) vier keer per week naar de sportschool om daar lekker te knallen. Ik volg daarbij schema’s van Ruggengraat, wat mij trouwens heel erg goed bevalt!
Voor ons beide is sporten onderdeel van ons leven geworden en genieten we van elke training. De fysieke resultaten zijn nu mooi meegenomen maar al lang niet meer de main focus. Wat is dan wel de focus? Sterker worden natuurlijk, hophop!
*Het positieve verhaal van Megan en Maxime is natuurlijk waar het om draait bij Love2workout. Voeg met een keuze voor een sport, kwaliteit aan je leven toe! Meer energie, leuke vrienden en nog zoveel meer voordelen. Lees bijvoorbeeld het verhaal van Marleen. Zij vecht met sport en ontspanning tegen een burn-out. Of laat je inspireren door Mink, een meisje met hemiplegie die zich niet liet tegenhouden om aan de Atlas Cup mee te doen! Meer weten over verschillende sporten? Deze meiden vertellen over Roller Derby, crossfit, softbal en waterpolo. Kies wat jij leuk vindt en ga ervoor!
https://love2workout.nl/wp-content/uploads/2016/10/Schermafbeelding-2016-10-23-om-16.55.03-e1477234721527-1.jpg10421063Cristelhttps://love2workout.nl/wp-content/uploads/2017/10/Logo-Love2workout-NEW2-300x300.pngCristel2016-10-29 12:48:242017-09-05 14:18:30INSPIRED BY MAXIME & MEGAN: SPORTEN IS MEER DAN AFVALLEN
Onlangs las ik over het project Still Moving van Stichting Dance Connects. Het is moderne dans voor iedereen van 60 jaar en ouder. Het is dansles voor senioren die uitmondt in een voorstelling vanuit hun eigen kracht en verhaal. Dat vond ik zo mooi dat ik daar wel meer van wilde weten.
Dansen is een verhaal vertellen en dat kan iedereen
Stichting Dance Connects zet zich in voor danseducatie en danscreatie voor en met iedereen. Ze werken aan het bereikbaar en toegankelijk maken van dansen als kunstvorm voor mensen van 60 jaar en ouder. De activiteiten van de stichting fungeren als schakels. Dans is een krachtig middel om verbinding te creëren tussen mens en medemens, tussen mens en maatschappij. Onder andere dus door middel van het programma Still Moving. Met Still Moving werkt Dance Connects aan de positieve beeldvorming rondom ouderen. Want dansen is een verhaal vertellen en vanuit dit idee kan iedereen dansen!
Na gesproken te hebben met Marieke Josselet, freelance pr & communicatie adviseur voor Dance Connects, wilde ik heel graag 1 van de ouderen spreken die meedoet aan Still Moving. En dat kon. Ik sprak met Louise. Een enthousiaste vrouw van 72 jaar met veel energie en sinds kort een hart voor dansen.
Louise voelt zich niet ‘oud’ en ik moest dat ook meteen beginnen met u voor je te vervangen.
Ik vroeg Louise eerst iets over Still Moving en zichzelf te vertellen..
‘Ik ben vanaf januari 2016 bij Still Moving en ik vind het echt geweldig. Het is leuk om in beweging te zijn met een groep en bijzonder dat je echt het gevoel hebt dat je professioneel danst. Dat gevoel is extra groot doordat je naar een voorstelling toewerkt. Je kan je eigen ziel erin leggen.’
Louise had geen danservaring, wel veel kijk-dans ervaring.
‘Vroeg deed ik eigenlijk nooit aan beweging. Nu wilde ik wel bewegen en koos voor dansen. En nu weet ik: dit is het voor mij.’
Ze vertelt verder..
‘Still moving is bedoeld voor 60 plus, het is echt een vorm van danstheater. In het begin van het jaar begonnen we met 25 mensen in de groep, maar daar vallen er altijd wel een aantal van af. Omdat het vermoeiend is of ze vinden het te modern.’
‘De groep bestaat voornamelijk uit vrouwen. Sommigen willen zich niet ‘comitten’ voor het optreden en zien het niet zitten om naar een voorstelling toe te werken. Daarvoor moet je er namelijk wel zo vaak mogelijk zijn en dat is niet voor iedereen weggelegd.’
Voor deze mensen is er ook gewoon de mogelijkheid om mee te doen aan de moderne danslessen.
‘De moderne danseducatie bestaat uit 12 lessen die begeleid worden door een professionele choreografe die het gehele verschaal schrijft en iedereen erbij betrekt. De laatste 4 lessen worden live muzikaal begeleid, wat heel bijzonder en mooi is.’
Op mijn vraag waarom Louise er mee is begonnen antwoord ze:
‘Ik was opzoek naar ‘iets’ om te bewegen. En daarnaast ook naar verandering. Ik had me de laatste jaren gericht op Tai Chi maar mijn leraar was wat streng en stug en er waren weinig ouderen. Het paste gewoon niet meer bij me. Ik was ook op zoek naar meer gezelligheid. Tai Chi is heel individueel, heel stil en ik begon het saai te vinden.’
Ik zocht iets waarmee ik aan mijn gezondheid kon werken wat leuk, gezellig en ook betaalbaar was en ineens kreeg ik van iemand de tip om eens bij Still Moving te gaan kijken. Er was niet veel overtuiging voor nodig. Ik zag het en dacht meteen: dit wil ik!’
‘Het is zelfs veel leuker uitgepakt dan ik ooit had gedacht. Het was serieuzer dan ik had verwacht, we werken echt naar een voorstelling toe. Het is een groepsding en dat motiveert me, als je er een les niet bent mis je echt wat ‘ stapjes’. Ik heb geen 1 les gemist!
Over de uiteindelijke voorstelling vertelt Louise ook met veel enthousiasme.
‘Floortje, onze begeleidster heeft zich echt helemaal gegeven. Ze wist precies van iedereen wat ze wilden en wat ze konden. Ze liet iedereen een persoonlijke bijdrage leveren. Het werkt zo dat we bij de start van de lessen beginnen met een soort improvisatie en vanuit daar werkte Floortje toe naar vaste pasjes en bouwde dat op vanuit het thema. Daarbij zorgde ze dat iedereen op zijn eigen manier tot zijn recht kom en dat we zelf allemaal een eigen solootje hebben. Wat ik zo prachtig vind is dat we echt oefenen met live muzikanten dat maakt het zo echt, je voelt je daardoor echt een onderdeel van iets professioneels en heel trots!’
Je vertelt dat er van iedereen iets persoonlijks in het verhaal wordt toegevoegd. Wat was dat voor jou?
‘Ons thema was dit keer ritme. Er werd niet zoveel in deze voorstelling gepraat maar ik kon wel uitleggen wat ritme voor mij betekent. Ik heb namelijk wat moeite met structuur. Bijvoorbeeld dag en nacht, ik heb de neiging om dat om te keren. Laat naar bed te gaan en laat opstaan. Er zijn twee dingen die mij structuur geven. Dat zijn mijn poezen, die moeten op tijd eten, en het dansen. De commitment die ik ben aangegaan met de groep houdt mij in het goede ritme.’
Wat maakt het nou echt bijzonder?
‘Toch wel de band die je met elkaar opbouwt, dat je ergens naartoe werkt, de commitment die je samen aangaat.
Het is een speelse manier en de voorstelling is echt leuk om naar te kijken voor anderen en dat gebeurt ook echt. Mensen betalen ervoor om ons te zien en echt niet alleen ‘verplichte’ familie maar we zijn een onderdeel van de theaterprogrammering. Dat geeft me echt veel zelfvertrouwen.’
‘Je moet je voorstellen dat het voor ouderen niet alleen lastig is om soepel te bewegen maar ook om de pasjes te onthouden en het vergt ook wel wat uithoudingsvermogen, zowel metaal als fysiek.
Maar dat is juist daarvoor ik het doe! Ik train mijn geheugen en het is goed voor mijn lichaam. Kijk, je haalt ook mensen uit hun eenzaamheid he? Het werkt niet alleen lichamelijk maar ook op sociaal vlak. Wie maakt er op oudere leeftijd nou nog nieuwe vrienden? Daar ben je ook niet mee bezig. Vaak ben je afhankelijk van je kinderen en in je sociale leven van de band die je met ze hebt.‘
‘Zelf ging ik veel met mijn eigen kinderen om, ik ben een jonge moeder en met jonge mensen omgaan is ook lekker, je voelt je dan ook jong. Maar daardoor word je wel afhankelijk van ze, van hun tijd, van hun aandacht. Zonder dat ik het van te voren had kunnen bedenken heeft het dansen me een eigen sociale kring opgeleverd waardoor ik minder afhankelijk ben van mijn kinderen.
Ik heb een eigen leven, eigen hobby’s, ben minder emotioneel afhankelijk. De band met mijn kinderen is echt oprecht. Ik heb ze niet ‘nodig’ omdat ik anders alleen ben. Ik geniet er des te meer van wanneer ze er zijn. Wie had nou kunnen bedenken dat het dansen me dat zou opleveren?’
Louise: ‘Ik heb echt iets voor mijzelf’.
Aanvulling: Momenteel is er een nieuw seizoen moderne danslessen gestart in stadsdeel Oost en stadsdeel Centrum. Iedereen van 60 jaar en ouder kan een gratis kennismakingsles komen volgen. Met of zonder ervaring, met of zonder fysieke beperking, iedereen kan meedoen! Zie voor alle informatie over Dance Connects en de mogelijkheden om ook te komen dansen: www.danceconnects.nl
Fotografie door: Kim Doeleman
Trailer: Sjoerd Derine
https://love2workout.nl/wp-content/uploads/2016/10/dansen-jan-3.jpg8641296Cristelhttps://love2workout.nl/wp-content/uploads/2017/10/Logo-Love2workout-NEW2-300x300.pngCristel2016-10-06 13:44:392017-09-05 14:18:30INSPIRED BY LOUISE: 72 JAAR EN STILL MOVING
Hi! Mijn naam is Sofie, 21 jaar en wonend in het België-landje. Graag deel ik met jullie mijn grote passie: DANS! Meer specifiek: moderne dans en klassiek ballet.
Mini ballerina
Op mijn vijfde begon ik met kleuterballet. Ik was de énige in de les die haar ‘chassétjes’ niet op de maat van de muziek kon doen, mijn ouders vonden het wel schattig. Ik mocht naar de dansles blijven gaan omdat ze zagen dat het me veel plezier gaf, een topdanseres was ik niet maar het maakte me gewoonweg gelukkig. Vanaf mijn zesde begon ik ook met paardrijden, de voeten ‘geflext’ tegenover de gestrekte voeten van het ballet. Maar paardrijden was het niet. Toen ik tien was besloot ik me helemaal op het dansen te storten. Ik danste ondertussen gelukkig in de juiste maat en naast ballet ging ik ook jazz-dansen.
Na een dansles kom ik altijd weer vrolijk thuis
Ik was altijd een ongelooflijk blij kind, in mijn puber-jaren kon er al wel eens een ‘chagrijnige’ dag bij zitten maar telkens als ik thuis kwam van mijn dansles was mijn humeur weer opgeklaard! Als ik ergens mee zat danste ik het eruit, ik danste in mijn kamer, in de woonkamer, overal waar het maar kon. Dat dansen in de woonkamer is niet altijd een goede tip trouwens, ik stootte mijn teentje eens tegen een stoel tijdens het dansen waardoor het gebroken én uit de kom was… Best pijnlijk maar dat verminderde mijn dansplezier niet, integendeel. In de tijd van de middelbare school stond ik wel eens 25 uur per week op de dansvloer. Ik kreeg dan ook de kans om in de concertzalen van België en Nederland te mogen optreden als achtergronddanseres bij het Vlaams Muziek Theater.
Ik wisselde vaak van dansschool om voor meer uitdagingen te komen staan. We deden mee aan verschillende wedstrijden, de leukste vond ik persoonlijk een wedstrijd van ‘Danspunt’ waarbij de ‘ambassadeur voor moderne dans Vlaanderen’ verkozen werd. We moesten maanden op voorhand een filmpje doorsturen waarbij er dan uit honderden dansscholen 15 gekozen werden die kans maakten op de titel. Spannend! Uiteindelijk zijn we niet bij de eersten geëindigd maar het was een geweldige ervaring en ik was toen nog maar 14 jaar oud.
Dansprogramma’s op tv
Op mijn zestiende begon ik zelf les te geven en was ik ‘hooked’ aan de dansprogramma’s op tv. So you think you can dance en The ultimate dance battle maakten vooral moderne dans en klassiek ballet bekender bij het grote publiek. In mijn middelbare school werd al wel eens raar gekeken als ik vertelde dat ik aan ballet deed, ik heb het gevoel dat dankzij deze programma’s meer mensen met bewondering naar mijn favoriete dansstijlen kijken. Ik heb me trouwens ooit ingeschreven voor de audities van SYTYCD maar ben uiteindelijk niet durven gaan naar de auditie! Jammer want ik zou eigenlijk wel graag weten wat de jury denkt over mijn danstechnieken.
Ooit mijn eigen dansschool
Van kinds af aan droomde ik van ooit een eigen dansschool te hebben. Sinds ik van de middelbare school af ben is die droom gegroeid. Ik studeer economie, perfect om ooit mijn eigen onderneming te starten. Vorig jaar kon ik enkele vriendinnen overtuigen om les te komen geven als ik een dansstage in de zomervakantie zou organiseren. Het was een succes! Dit jaar organiseerde ik mijn dansstage ‘Petit Plié’ voor het tweede jaar op rij. Het was weer fantastisch, heel erg fijn om iedereen zo enthousiast bezig te zien!
Ik vind het fantastisch om mijn passie door te geven aan anderen, zo startte ik ook een blog om anderen te motiveren en inspireren. Om mijn figuur wat te verzorgen doe ik naast dansen ook al enkele jaren wat home-workouts en via mijn Instagram en blog hoop ik mensen te motiveren hun eigen favoriete sport te zoeken en de weg naar een gezond en fit leven in te slaan!
https://love2workout.nl/wp-content/uploads/2016/09/Schermafbeelding-2016-09-13-om-10.26.32-1.jpg11521154Cristelhttps://love2workout.nl/wp-content/uploads/2017/10/Logo-Love2workout-NEW2-300x300.pngCristel2016-09-14 14:23:372017-09-05 14:18:30INSPIRED BY SOFIE: DANS MET JE HART EN JE VOETEN ZULLEN VOLGEN
Weten jullie dat dit alweer de 25ste blog is in de rubriek INSPRED BY? Daar ben ik natuurlijk hartstikke trots op! Want sinds ik met Love2workout meer van dit soort mooie, persoonlijke en rakende verhalen plaats zijn de bezoekcijfers niet alleen omhoog geschoten maar krijg ik zoveel fijne reacties. Ik weet nu zeker dat ik hiermee het juiste pad in ben geslagen. Maar dat kan ik natuurlijk niet alleen. Ik doe dat met jullie hulp. Als lezer maar ook als verteller. Zoals vandaag Lisanne a.k.a mrsfeisty, een ware vechter…
Mrsfeisty en MMA…
Gaaf hoor, om door Cristel gevraagd te worden om mijn sportverhaal te vertellen voor Love2workout! Dus daar ga ik dan.. Ik ben Lisanne, nu 22 jaar, ik fitness en train MMA.
MMA staat voor Mixed Martial Arts, oftewel gemixte vechtkunsten. Bijna alle vechtsporten mogen hierin gebruikt worden. Maar de meeste mensen weten pas wat ik bedoel als ik de term ‘kooivechten’ gebruik. MMA kan je verdelen in 2 secties, grappling (worstelen, Brazillian jiu jitsu, judo) en striking (boksen, kickboksen, karate). Door beide zo goed mogelijk te beheersen en te combineren probeer je je gevecht te winnen. Ik heb mijn hele leven aangepast op mijn sport. Wanneer ik door mijn diensten niet bij de lessen kan zijn, fitness ik in een 24/7 gym of ga ik hardlopen met onze hond. Mijn hele lifestyle is aangepast aan mijn trainingen.
Het begon met wat minder leuks..
Maar hoe dat komt dat ik MMA zo gaaf en leuk vind? Nou dat begon met wat minder leuks. Ongeveer 6 jaar geleden kreeg ik een van mijn eerste ‘serieuze’ relaties. Hoe serieus kan een relatie voor een 16 jarige zijn? Nou, voor mij was die super serieus. Ik was flink aan het puberen en lag behoorlijk overhoop met mijzelf (en mijn ouders) en om het nog mooier te maken had ik ook besloten om op kamers te gaan in Rotterdam, want deze dramaqueen ging zo gezegd ‘dood in dat gekke dorp’. Het vriendje was in het begin heel erg leuk en lief. Hij deed MMA (geen idee wat het was) en hij skateboardde, net als ik. Tijdens deze relatie, kwam ik erachter dat ik uit skateboarden geen echte uitdaging kon halen, ik was te bang om onderuit te gaan. Ik ben toen ‘ook maar’ begonnen met kickboksen. Het vriendje werd ondertussen wel wat minder vriendelijk. Maar ja, zo verliefd, dat wilde ik natuurlijk niet zien. Het werd een knipperlichtrelatie, maar ik had mijn kickboksen en dat maakte het goed…
Totdat vriendjelief zijn voet brak. In het begin ging ik gewoon door met alles wat ik deed en het werd mij steeds duidelijker dat hij dat niet leuk vond. Hij werd gemeen, verbaal en non-verbaal agressief. Het sloop erin. Ik stopte met sporten, spullen gingen kapot en uiteindelijk liep ik ook met blauwe plekken rond. Ik werd vernederd tot op het bot. Wanneer ik de kracht vond om weg te gaan begon hij mij te manipuleren door zielig te doen en aandacht te trekken.
Ik dacht vaak aan mijn moeder. Ook al was ik af en toe een naar kind, zij heeft mij altijd gesteund en liefde gegeven. Ik dacht dat, als ik hetzelfde deed voor mijn vriendje, het met hem ook weer goed zou komen. Ik snapte toen niet dat een relatie tussen moeder en dochter anders is dan een vriendje en vriendinnetje. Op een dag las ik een sex-gesprek tussen hem en een anders meisje, de sukkel was nog ingelogd op mijn telefoon. Ik bedacht me dat het beter zou zijn als ik voorgoed uit deze relatie zou stappen en aan mezelf zou gaan denken. Dat ik daar financieel en lichamelijk ook van opknapte had ik toen eigenlijk niet eens door.
Ik wilde dat niemand mij nooit meer zo zou durven behandelen
Het was heel moeilijk, hij liet mij namelijk niet met rust. Het was nog moeilijker om te beseffen wat er allemaal gebeurt was, wat ik had laten gebeuren. Daarom moest ik sporten. Ik moest weer rustig worden. In eerste instantie begon ik thuis met een beetje fitness, daarna zocht ik naar een fitnessschool en later besefte ik dat ik eigenlijk alleen maar weer wilde vechten. Ik wilde kunnen wat hij deed voor hij zijn voet brak, MMA. Ik wilde er beter in worden dan dat hij ooit was geweest. Ik wilde dat niemand mij ooit meer zo zou kunnen of zelfs durven behandelen en vernederen.
Ik schreef me in bij een sportschool in Rotterdam-West, waar ze me vriendelijk ontvingen. Er werd me geadviseerd om eerst kickboks lessen te nemen en te leren grapplen voordat ik MMA zou gaan trainen. Dus dat deed ik. Een klein halfjaar later begon ik aan MMA en ik was meteen ontzettend verliefd op de sport. Ik was een van de weinige vrouwen en uiteindelijk was ik de enige die overbleef bij deze sportschool. Maar ik werd met ongelofelijk veel respect behandeld. Je krijgt geen speciale behandeling, er wordt rekening gehouden met het verschil in gewicht en kracht, net als bij anderen, maar daarbij houd het ook op. Ik vond en vind het nog steeds heerlijk.
Een video die is geplaatst door Lisanne Louise de Groot (@mrsfeisty) op
[/one_half]
[one_half_last]
[/one_half_last]
Ik ga er alles aan doen om een beest te worden
Het kickboksen heb ik in de loop der tijd een beetje achterwegen gelaten, ik was een waardeloze trapper. Boksen en worstellen waren echt mijn ding. Ik paste mijn voeding aan en begon er krachttraining bij te doen zodat ik meer kans maakte tegen de grotere jongens. Door het sluiten van mijn oude gym verhuisde ik naar een nieuwe gym, in Schiedam, waar ook mijn oude worstelcoach heen was gegaan. Daar ben ik ook weer een beetje begonnen om het kickboksen op te pakken met een killertrainer, al blijf ik toch meer komen naar de boks-, worstel- en MMA-lessen.
De afgelopen twee jaar heb ik twee keer meegedaan aan een grappling toernooi. Helaas is het zo dat maar weinig vrouwen deze sport beoefenen en de paar vrouwen die het wel doen vallen niet meer in de categorie ‘beginner’. Hierdoor is het verdomd moeilijk om een wedstrijd te winnen. Ik heb tot nu toe dan ook alles verloren. Maar ik geef niet op. Ik maak het ze nu moeilijk met mijn 2-3 jaar MMA ervaring en mijn 1,5 jaar mat-ervaring en daar komt alleen maar meer ervaring bij zolang ik maar doorga!
Omdat ik nu een nieuwe baan heb waarvoor ik ook een studie moet volgen, wil ik me daar het komende jaar op richten. Daarnaast ga ik er alles aan doen om dit jaar echt een beest te worden, zodat ik volgend jaar een nieuwe poging kan wagen en hopelijk ook voor het eerst de boksring in kan stappen.
MMA is respect in zijn puurste vorm
Wat MMA voor mij betekent? Het is vrij zijn. Respect hebben en krijgen in zijn puurste vorm. Tijdens trainingen ‘vecht’ je eigenlijk nooit met een ander. Je spart met de ander en vecht met jezelf. Ik werk in de veiligheidssector en heb voorheen ook in de zorg gewerkt met dak- en thuislozen. Ik heb veel te maken met agressie in mijn werk maar heb maar zelden geweld hoeven toe te passen (gelukkig). Doordat ik vecht weet ik wat ik kan en weet ik ook dat ik dat altijd als LAATSTE redmiddel in kan zetten. Daardoor zal ik nooit meer een stap achteruit zetten uit angst. Als ik neer ga, ga ik neer. So be it.
Ik heb geleerd wat mijn diepste normen en waarden zijn en om die nooit meer op te geven. Ik kan afstand nemen van een situatie zonder me verslagen te voelen of mezelf gek te maken. Ik sta op nummer een. Misschien niet in een toernooi, maar wel in mijn leven en ik laat niemand dat ooit meer van mij afpakken.
Benieuwd hoe het vechten me verder af gaat? Volg me dan op Instagram @mrsfeisty. Natuurlijk beantwoord ik graag al je vragen en zou ik het gaaf vinden als je jouw eerste reactie op mijn verhaal hieronder achter laat.
https://love2workout.nl/wp-content/uploads/2016/08/MMA-mrsfeisty-love2workout-header.jpg5961200Cristelhttps://love2workout.nl/wp-content/uploads/2017/10/Logo-Love2workout-NEW2-300x300.pngCristel2016-08-26 09:07:282017-09-05 14:18:30INSPIRED BY LISANNE: MMA IS RESPECT IN ZIJN PUURSTE VORM
She is seventeen, founder of her own agency for freestyle footballers and founder of her own social media marketing firm. Yep. Se-ven-teen. You heard it right! Who is she? Her name is Liv Cooke and this is her story…
An introduction to Liv
I am 17 years old and from England. I’m the founder and CEO of Girl Power which is the first ever female freestyle football agency. Basically companies hire female freestylers through us to perform or film, anywhere in the world. I am also the founder and CEO of Social Power which is a social media marketing firm. Companies come to us and we analyse, design and implement a strategy to market their company via social media in order to get an edge over their competitors in their industry. I’m also the UK’s first and only professional female football freestyler and the youngest freestyler to ever qualify for the world tour, which starts later this year in Melbourne.
I’ve been mad about football ever since I could walk, thanks to having two older brothers. I always got a new football for Christmas when I was little. My brothers would have me out every day in the street playing football with them and other kids on the street.
Before finding freestyle football just over two years a go I was a keen footballer, my dream was to play professionally, however I picked up a few bad injuries and soon found myself losing motivation. That’s when I started learning a few tricks in my garden and before I knew it I was freestyling!
Een video die is geplaatst door Liv Cooke (@livcookefs) op
[/one_half_last]
Freestyle football is a lifestyle
I started to chat to other freestylers I found online from all over the world. We would exchange trick ideas and help each other progress. Fast forward two years and some of these people are my best friends, we meet up all over the world. For example, I’m really good friends with an American freestyler and just last month we met up and toured Europe performing together.
Freestyle football is more than just a sport to me, it’s a lifestyle. It’s more than just learning and practicing tricks. Yes it takes 2-3 hours, 6 times a week of intense practice but aside from that it also takes knowledge of digital and social media marketing as well as a business mindset as you have to reach out to potential clients and get shows as well as sponsorships. This sport is extremely time consuming but I’m addicted, the community is incredible and almost like a family to me now.
Freestyle football taught me never to set limits for yourself because you can always go further than you once dreamed of. This sport has taught me all about delays gratification, solitude and the power of dedication combined with passion.
Online, I can show al the hard work it takes
I have spent months analyzing Instagram and experimenting with the new algorithms but it all comes down to one thing. Your content. Which is why I think so many people follow me. I post training clips, showing an insight into my training regime. People get to see how much work I put in to do these football tricks. However, I also show my personal life so people get to know who I am and what I stand for. My intentions are pure and I work so hard to grow my name to inspire other people and I like to think that my followers see that.
You will be amazed what you can learn about yourself
I’ve been brought up in what I think is a fairly active family, both my older brothers play football so I’ve never known otherwise. I would highly recommend freestyle football to anybody and everybody. All you need is a ball, just get out and persist. Be stubborn, don’t let yourself end that training session until you manage to complete the trick you want to do. You’ll be amazed at what you learn about yourself whilst you progress!
https://love2workout.nl/wp-content/uploads/2016/08/Schermafbeelding-2016-08-04-om-20.10.38.jpg8381200Cristelhttps://love2workout.nl/wp-content/uploads/2017/10/Logo-Love2workout-NEW2-300x300.pngCristel2016-08-09 08:29:032017-09-05 14:18:30INSPIRED BY LIV: FREESTYLE FOOTBALL TAUGHT ME NEVER TO SET LIMITS
Ik ben Mink. Een meisje van 26 jaar die 4 jaar geleden haar hart aan krachttraining verloren heeft. Momenteel train ik voor mijn eerste bikinifitness wedstrijd in oktober. De weg daar naartoe is bijzonder omdat ik hemiplegie heb.
Ik wist maar al te goed dat ik voor spek en bonen mee deed
Als oudste van vijf kinderen kom ik uit een sportief gezin. Sport stond altijd hoog in het vaandel en mijn drie broertjes en zusje zijn sinds jonge leeftijd actief bij de plaatselijke voetbalvereniging. Allemaal hadden ze een plank op hun slaapkamer met behaalde bekers en medailles. Ik zat op muziek- en toneel les en viel hiermee nogal buiten de boot. De enige medailles die ik had waren van de jaarlijkse avondvierdaagse. Medailles waar ik overigens niet trots op kon zijn, want ik wachtte bij de controlepost op mijn klasgenootjes om de laatste kilometers mee te lopen. Ik wist maar al te goed dat ik eigenlijk voor spek en bonen mee deed.
Ik heb namelijk hemiplegie. Dat is (in mijn geval) een aangeboren hersenafwijking waardoor de signalen vanuit mijn hersenen naar de linkerhelft van mijn lichaam verstoord zijn. Dit uit zich in een vermindering van kracht, (licht) spasme en immobiliteit. In het dagelijks leven betekent dit dat ik mank loop en een slecht evenwicht heb.
Voor hemiplegie zijn sterke en gezonden spieren belangrijk
Vier jaar geleden begon ik met krachttraining. In eerste instantie omdat ik wel iets aan sport moest doen en omdat het in mijn geval, met hemiplegie, heel belangrijk is mijn spieren sterk en gezond te houden. Ik voelde me totaal niet op mijn gemak in de sportschool maar merkte tegelijkertijd ook dat ik steeds meer dingen wél kon door te oefenen, wat hulp en wat kleine aanpassingen. Ik begon op mijn voeding te letten en werd steeds enthousiaster. Ondertussen volgde ik via social media allerlei meiden die zich voorbereidden op hun eerste fitnesswedstrijd. Steeds vaker kwam de gedachte: ‘Wat als..?’.
Toch was er geen haar op mijn hoofd die dit serieus overwoog. Totdat ik eind 2014 voor het eerst als bezoeker naar een wedstrijd ging. Ik was verkocht. Ik sprak met mezelf af dat ik er alles aan ging doen om het toch te proberen, ondanks de hemiplegie. Begin 2015 startte ik met een coach, IFBB atleet Raylison Maria. Samen trainden we iedere week mijn zwakke punt: mijn benen. Hij liet me ver buiten mijn comfort zone gaan en het werkte. Mijn beenspieren werden sterker en mijn vetpercentage daalde dankzij een traditioneel bodybuilders dieet.
[one_third] [/one_third]
[one_third] [/one_third]
[one_third_last] [/one_third_last]
Een auto ongeluk stond mijn droom in de weg
Helaas raakt ik op 18 februari 2015 betrokken bij een bizar auto ongeluk. Als fietser ben ik door het oog van de naald gekropen toen een auto volledig, met voor en achterwiel, over mijn heup reed. Mijn herstelperiode was lang, maar tegelijkertijd deed ik ook wat ik kon om zo snel mogelijk weer sterk te zijn. Na ongeveer 2 maanden had ik mijn vriend zo ver dat hij me naar de sportschool wilde brengen waar ik vanuit mijn rolstoel, op krukken met lichte gewichten mijn armen en schouders kon trainen. De maanden daarop kon ik steeds meer zelfstandig lopen en langzaam beginnen met het trainen van mijn onderlichaam. Een zware periode die 8 maanden lang mijn geduld op de proef stelde. Toch was ik vastberaden, ik schoof mijn wedstrijddoel een jaar op en bleef knokken voor mijn droom.
Wat krachttraining voor me doet
Beetje bij beetje pakte ik mijn routine weer op. Want krachttraining had en heb ik nog steeds, nodig om de hemiplegie en het effect van mijn auto ongeluk boven te blijven.
Krachttraining maakt me sterker waardoor ik in het dagelijks leven merk dat ik stabieler ben en bijvoorbeeld langere afstanden kan lopen dan vroeger. Daarnaast kan ik met krachttraining goed op het linker (verlamde) deel van mijn lichaam focussen. Dit deel is uiteraard een stuk minder sterk dan rechts. Toch train ik altijd met rechts en links even zwaar en daardoor heb ik al veel progressie gemerkt. Ook gebruik ik krachttraining om mijn onderrug te versterken. Helaas heb ik door het auto ongeluk veel rugklachten. Dankzij krachttraining weet ik mijn rugspieren te versterken en kan ik mijn klachten minimaliseren. Maar het belangrijkste is dat het me zelfvertrouwen geeft en me niet alleen lichamelijk maar ook mentaal sterker maakt.
Trainen op de ‘Mink manier’
Ook al doe ik de meeste dingen op een speciale Minkmanier, ik merk wel progressie en de uitvoering gaat elke keer weer beter. Zo lukt het me inmiddels om walking lunges te doen zonder om te vallen en weet ik er een, redelijk stabiele, squat uit te persen. Dingen die ik 2 jaar geleden echt niet voor mogelijk hield. Het trainen laat me heel vaak zien dat ik meer kan dan ik denk zo lang ik maar geduld heb en doorzet.
Het heeft me geleerd niet na de eerste keer op te geven. Krachttraining is voor mij echt een uitlaatklep. Meestal sta ik om 7 uur in de sportschool om er voor mijn werk nog een training uit te knallen. Een beter begin van de dag kan ik mij niet wensen. Hierdoor kom ik vol energie op mijn werk en no matter what er die dag gebeurt, ik heb sowieso een uurtje voor mezelf gehad. Ik vind het heerlijk om met muziek op te trainen en mij volledig te focussen op de oefeningen, het gewicht en het aantal herhalingen wat ik moet maken. Voor mij is dit een soort meditatie. Waar ik normaal gesproken best wel een stresskip en een perfectionist ben, kom ik tijdens het trainen tot rust.
Inmiddels train ik met mijn nieuwe coach, Marly Nooijen voor de Atlascup op 16 oktober, dit jaar. Ik ben heel hard aan het oefenen om op hakken te kunnen lopen en we werken aan een poseer routine die bij mij past. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar persistence beats talent!
Ik wil met mijn verhaal aan jullie meegeven dat je jezelf niet met anderen moet vergelijken. Ik word regelmatig ‘ingehaald’ door meisjes die pas een paar maanden trainen terwijl ik al 4 jaar knok voor waar ik nu ben. Het is belangrijk om te onthouden waar je vandaan komt en hoe ver je al gekomen bent. Denk niet dat je iets niet kunt maar probeer het gewoon! En als het niet lukt probeer je het opnieuw. Zo lang je maar vaker opstaat dan je valt. Het lukt alleen met geduld en focus op de lange termijn. Hoe groot of klein je doel ook is: zo lang je niet opgeeft, kan je ook niet falen.
Ben je benieuwd naar de rest van mijn voorbereiding? Op Instagram @minkvn deel ik mijn avontuur.
Nog meer inspiratie
Wil je meer persoonlijke verhalen lezen waarvan je geïnspireerd raakt? Lees dan het verhaal van Jolien of vanEveline ook.
https://love2workout.nl/wp-content/uploads/2016/07/Header-Mink-720x320.jpg320720Cristelhttps://love2workout.nl/wp-content/uploads/2017/10/Logo-Love2workout-NEW2-300x300.pngCristel2016-07-26 14:26:572017-09-05 14:18:30INSPIRED BY MINK: HEMIPLEGIE HOUDT MIJ NIET TEGEN
Voordat ik aan een eindeloos epos begin over hoe geweldig mijn Crossfit Squad is, zal ik mezelf kort voorstellen, mijn naam is Victoire. Midden/eind twintig en in het bezit van de welbekende quarterlife crisis die gepaard gaat met de meer existentiële vragen zoals ‘Wat wíl ik nou eigenlijk?’ en ‘Waar ben ik goed in?’ Druk zoekende naar mezelf kwam ik in de Vondelgym terecht, waar ik inmiddels onderdeel van het meubilair lijk te zijn. Een erg gelukkig stuk meubilair om precies te zijn en inmiddels ook een heel stuk in de goede richting wat betreft die ‘zoektocht naar mezelf’.
We delen een passie voor Crossfit
De eerste nerveuze stap over de drempel van de Vondelgym zette ik alleen, waar ik met knikkende knietjes aan mijn eerste Crossfit les deelnam. Man, wat ging dat hard en wat zag het er stoer uit zeg. Maar uit ervaring druk ik je op het hart, zet door als het je leuk lijkt, want voor je het weet hoor je er helemaal bij.
Inmiddels heb ik dus een heuse Fitgirl Squad die – zoals ik hier boven al schreef – de leukste, liefste en mooiste ooit is. Maar dat zal ongetwijfeld iedereen van zijn/haar eigen squad zeggen, want dat gevoel is de basis nietwaar?! Van dit groepje durf ik inmiddels wel te zeggen dat we dikke vriendinnen zijn. Negen totaal verschillende sterke vrouwen tussen de 23 en 35 jaar, we delen een passie voor stevig sporten – denk aan Crossfit, liften en de rest van het wat grovere werk in de gym – en delen daarbij ook nog een enorme interesse in en bewondering voor elkaar. Sinds een paar maanden post ik daarnaast samen met Laura en Senna namens onze 9 vrouw sterke girlsquad op ons gestaag groeiende Instagram account @chickswithbarbells.
Bij Crossfit is meedoen écht belangrijker dan winnen
Mocht je een beetje bekend zijn in de Crossfit, weet je dit misschien al, maar elk jaar vinden de Crossfit Games plaats, het grootse Crossfit toernooi ter wereld. De Games trappen af met ‘The Open’, waarvan de top van elke regio naar ‘The Regionals’ gaat. Van daar mogen de echte beesten door naar ‘The Games’. Het leuke aan de Games is dat iedereen op wordt geroepen mee te doen aan ‘The Open’ en elke Box – vakterm voor een Crossfit Gym – zijn leden aanspoort om in te schrijven. Al weet je dat je nowhere near de top van jouw land zal eindigen. Het meedoen is hier écht nog belangrijker dan en misschien wel nét zo leuk als, het winnen. 5 achtereenvolgende vrijdagochtenden wordt de WOD – vakterm voor workout – bekend gemaakt, die álle atleten wereldwijd uitvoeren en tot maandag de tijd hebben om hun scores in te voeren.
Redelijk groen in de ‘scene’ hebben wij alle 9 meiden individueel besloten dit avontuur aan te gaan, onder lichtelijke – doch vriendelijke – druk van de coaches wel te verstaan. Want niet meedoen is voor watjes natuurlijk. 😉 Wat volgde waren 5 vrijdagen strijden, bikkelen en grenzen verleggen. Met support van iedereen in de gym. Een groot feest! Om onze gameplans te delen en elkaar door de zware workouts heen te slepen, besloten we een app-groepje te starten. Binnen de kortste tijd werden er naast tactieken ook taartrecepten, foto’s en het nodige date-leed de groep in gegooid.
Het klopt zo ontzettend dat we elkaar hebben leren kennen
Inmiddels staan de telefoons nog steeds roodgloeiend, een uurtje of 3 niet bij je telefoon staat garant voor tientallen ongelezen berichten. Ook zijn we vele borrels verder, maar zijn we ook open geworden naar elkaar. We durven zonder schaamte te delen hoe we ons voelen, wat we denken en meemaken. Soms zo gênant dat de tranen over onze wangen rollen van het lachen. Soms laten we samen een traantje als iemand het niet zo makkelijk heeft. Maar vooral steunen we elkaar en zeggen we keer op keer dat het zo ontzettend klopt dat we elkaar hebben leren kennen.
Ondertussen is onze blog online, in navolging van ons instagram account willen we hier de lifestyle van ‘onze’ vormen van sport – het zwaardere werk dus – laten zien en meiden motiveren om samen te komen en de gewichten op de pakken. Omdat het leuk is, maar ook omdat je er letterlijk én figuurlijk zo sterk van kunt worden. We merken dat meiden bijvoorbeeld vaak wat terughoudend zijn als het aankomt op Crossfit en krachtsporten. Enerzijds komt dat omdat het spannend is om te beginnen als je geen ervaring hebt en de meiden op blogs en instagram ziet knallen. Anderzijds zijn veel meiden huiverig om te groeien in spiermassa en de welbekende brede Crossfit schouders te krijgen. Wij willen laten zien dat bij ons ook niet alles in één keer lukt, maar dat het gaat om bouwen en doorzetten. Wat betreft de spiermassa moet je echt wel heel hard je best doen om enorm breed te worden en wat dan nog? Kijk naar meiden zoals Anne van @Fannetiek, prachtig en sterk toch!?
[one_half] [/one_half]
[one_half_last] [/one_half_last]
Ik heb er 8 vriendinnen en een flinke dosis doorzettingsvermogen bij.
Daarbij is Crossfit een sport waar de community centraal staat, iedereen support elkaar en niemand die het zwaar heeft wordt in de steek gelaten of uitgelachen. Al doe je een uur over een WOD die anderen in 5 minuten doen, je hebt het maar mooi wél gedaan! En dat is net zo knap als er 5 minuten over doen.
Niet alleen heb ik een sport gevonden die mij op zichzelf gelukkig maakt, ik heb er ook 8 vriendinnen, een te gekke community en een flinke dosis doorzettingsvermogen bij. En die ‘killer abs’ die nu langzaamaan te voorschijn komen zijn een fijne bonus.
Laat je inspireren
Hebben deze stoere chicks je geïnspireerd? Misschien wil je dan ook wel het verhaal van Marleen of van Eveline lezen!
https://love2workout.nl/wp-content/uploads/2016/07/SAM_0865-e1468909144350.jpg30004500Cristelhttps://love2workout.nl/wp-content/uploads/2017/10/Logo-Love2workout-NEW2-300x300.pngCristel2016-07-19 07:59:452017-09-05 14:18:30INSPIRED BY CHICKS WITH BARBELLS: EEN VERHAAL OVER GAINZ EN CROSSFIT
Hallo mede sportievelingen! Mijn naam is Marleen, heb net the big 3-0 aangetikt, ik houd van sporten en heb een persoonlijk blog: www.acupofmarley.nl. Dit is een blog gevuld met happy stuff, genietmomentjes, balance, travel, food en nog zoveel meer met een flinke scheut liefde.
Op reis naar ‘happiness’
Mijn blog is ontstaan vanuit een voor mij heftige periode, een tijd van uitval door een fikse burn out. Een pittige, maar leerzame ervaring. Het heeft mij vele inzichten geboden, hierdoor heb ik o.a. geleerd wat ik als persoon belangrijk en fijn vind. En nog steeds leer ik dagelijks van mijn handelen en doen. Graag deel ik mijn ervaring met jullie en neem ik jullie mee op reis van burn-out naar happiness, het luisteren naar je lichaam en het werken aan de betere en leukere versie van jezelf. De versie waar jij als persoon blij en trots op mag en kan zijn. Want, als jij gelukkig bent en houd van jezelf als persoon, dan komt de rest vanzelf. Je bent mooi zoals je bent, in welke vorm dan ook!
Dit was het begin van een onstuimige periode…
How it all started… Ongeveer 2 jaar geleden werd mijn leventje flink op zijn kop gezet. Het ging niet goed met mij, sterker nog het ging helemaal niet goed met mij. Ik kon niet meer, was moe en was mij totaal niet meer bewust van de wereld om mij heen. Zelf had ik dit niet in de gaten, ik ging volledig voorbij aan dit gevoel. Tuurlijk merkte ik wel dat ik mij niet ‘zo’ vitaal voelde, maar ja dat heb je weleens. Dat hoort er bij als je een druk leven hebt met een verantwoordelijke baan in de jeugdzorg, sociale contacten –en verplichtingen, sport, to do’s etc. Je gaat gewoon door, zet je schouders eronder en doet wat je hoort te doen. Tenminste, dat dacht ik… en daar ging het mis. Toen ik op een avond van een etentje naar huis fietste viel ik van het ene op het andere moment met een harde klap op de grond. Dit was het begin van een onstuimige periode. In eerste instantie kwam ik thuis te zitten met een hersenschudding en 1,5 week later stond ik weer op de werkvloer. Ging het beter? Nee, absoluut niet! En dat heb ik geweten, een week later zat ik bij de huisarts, ik was een wrak, ziek van ellende en wist niet waar ik het zoeken moest. Mijn lichaam deed zo’n pijn. Uit bed komen, douchen en aankleden? Hoe dan, alles, maar dan ook werkelijk alles was teveel. En daar was het antwoord: “je hebt een burn-out”.
Van 10 stappen buiten de deur naar een klein ommetje
In de beginperiode van mijn burn-out was ik nergens toe in staat. Je lichaam heeft gedurende een veel te lange periode op de overlevingsstand gestaan, waardoor het echt niets meer kan. Weken vlogen voorbij, als een zombie zat ik op de bank de hele dag voor mij uit te staren.
Maar naar mate de tijd vorderde werd het langzaamaan iets lichter in mijn hoofd en ging ik van 10 stappen buiten de deur (5 stappen van de voordeur naar 5 stappen terug naar de voordeur.. serieus, ik overdrijf niet) naar een klein ommetje. Heel langzaam bouwde ik weer wat conditie op en vond ik het heerlijk om weer in beweging te zijn. Op den duur kwam ik op het punt dat ik wel heel graag weer eens een kijkje in de sportschool wilde gaan nemen. Om niet te hard van stapel te lopen maakte ik een afspraak met een personal trainer om gezamenlijk mijn opbouw te bespreken en een speciaal programma op te stellen.
Het gesprek met de personal trainer ging ik toch een soort van met knikkende knieën in, want waar moesten we beginnen? Het antwoord was simpel, heel langzaam zou er opgebouwd worden, helemaal van 0 af aan. Mijn einddoel werd vastgesteld, er zou uiteindelijk toegewerkt worden naar het wederom deelnemen aan de sportlessen. Want OH, daar werd ik altijd zó blij van!!
Ik kreeg weer plezier in sporten
Waar ik mij aan het begin naar de sportschool moest slepen, omdat de wandeling ernaartoe al als een work out op zich voelde, ik 5 kilo niet omhoog kreeg en na een kwartier ‘bewegen’ weer moest stoppen, omdat ik gewoon niet meer kon, bouwde ik langzaamaan toch steeds ietsje meer kracht en conditie op. Ik kreeg weer plezier in het sporten en zag dat ik steeds meer progressie boekte.
Tijdens het sporten zag ik vaak de lessen voorbij komen waaraan ik zo graag mee wilde doen, dit gaf mij dat extra beetje motivatie om daar naartoe te werken. Het sporten ging met vallen en opstaan, ik moest goed naar mijn lichaam luisteren om niet de grens over te gaan en teveel van mijzelf te vragen. Deed ik dit niet? Dan kon ik gelijk weer een paar stappen terugzetten en dat was niet wat ik wilde… ik wilde vooruit!
Na heel veel verschillende trainingsschema’s, een dosis doorzettingsvermogen en een lichaam dat totaal gereset werd, kwam ik na een jaar sporten en opbouwen steeds dichterbij mijn einddoel… de groepslessen. En ja hoor, op 31-12-2015 was mijn eerste les bodyshape een feit. Wat was ik blij! De les ging hartstikke goed, nog niet alles kon ik op volle kracht meedoen, maar het viel niets tegen. Met een glimlach ging ik 2016 in, eindelijk kon ik weer de sporten oppakken die ik zo leuk vond en eindelijk kon mijn lichaam deze intensiviteit weer aan. Je wilt niet weten hoe happy en goed dit voelde!
De burn-out was een waarschuwing, sporten is mijn medicijn
Sport is voor mij echt een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden. Het is mijn medicijn, het maakt mij blij en zorgt dat alle hersenspinsels even ‘on hold’ staan. Ik ben er gewoon van gaan houden en heb het nodig om ‘normaal’ te kunnen functioneren. De lessen bodyshape, bodypump, kickfun, bodybalance en yoga zijn favoriet. Ze zorgen ervoor dat lichaam en geest in balans zijn. Je lichaam is een kostbaar instrument en geeft exact aan hoe jij je voelt. Wees lief voor je lijf en ga hier niet aan voorbij, een juiste balans in sport, voeding en genietmomentjes maken gelukkig. Do what you love & love what you do!
Nog meer INSPIRED BY…
Wil je nog meer persoonlijke sport stories om je te inspireren? Misschien wil je dan ook wel het verhaal van Victoire of van Eveline lezen!
https://love2workout.nl/wp-content/uploads/2016/07/image1.jpg12001600Cristelhttps://love2workout.nl/wp-content/uploads/2017/10/Logo-Love2workout-NEW2-300x300.pngCristel2016-07-12 07:51:582017-09-05 14:18:31INSPIRED BY MARLEEN: VAN BURN-OUT TOT HAPPINESS
Sport, vroeger huiverde ik bij het woord. Ik ben één van die personen die als kind vele sporten probeerde maar nooit volhield. Ondertussen bepaald sport sinds mijn 22 mijn leven. Hoe? Dat wil ik jullie met mijn verhaal graag uitleggen. Maar eerst een korte intro.
Fitgingereef
Mijn naam is Eveline, een 24-jarige uit België. Ik werk op Brussels Airport & spreek 3 talen: Nederlands, Frans en Engels. Ik sport 6 dagen per week waarvan 3-4 keer cardio en 3-4 keer resistance training. Verder heb ik ook nog een blog: fitgingereef.wordpress.com. Hier post ik alles over gezondheid, sport en reizen.
Sport op jonge leeftijd
Ballet, gymnastiek, twirling,… I did them all. Naar mate ik ouder werd, wilde ik minder en minder met sport te maken hebben want uiteindelijk was sport ‘niet cool’. Natuurlijk is dit belachelijk maar als kind met een enorm laag zelfvertrouwen, ros, mager en klein, was dit een van de zovele meeloop momentjes. Sport? Ik had er absoluut geen voeling mee. Het maakt me ook niets uit of ik er goed in was. Het enige wat me interesseerde was of de mensen me niet nastaarden of uitlachten. Best wel erg als je bedenkt dat ik zeven jaar was toen ik startte met ballet. Dit hield ik welgeteld één jaar vol. Ik herinner het me nog zoals gisteren: je bent niet lenig genoeg. Je stijfheid zorgt ervoor dat je ballet nooit op een deftige manier zal kunnen. BAM. Dit komt hard aan, zeker als je net zeven jaar oud bent. Mijn reactie ten opzichte van mijn ouders was duidelijk: ik wou niets meer met ballet te maken hebben en stopte onmiddellijk.
Hierop volgend volgde ik 6 maanden gymnastiek, totaal niet mijn ding. Ik had er ook geen plezier in, wat ook snel duidelijk werd voor mijn ouders. Tot slot: twirling. Ah, de meisjes met de sticks. Hierin kwam er een soort van ballet voor dat we uitvoerden met een soort ijzeren staaf. Wow, wat hield ik van deze sport! Op 10-jarige leeftijd mocht ik een klas hoger, ik was namelijk erg goed. Toen ze me dat vertelden, werd ik hysterisch. Ik was zo onzeker dat ik niets alleen wou. Ik wou enkel hoger als ik bij mijn vriendinnen mocht blijven. Ook al zag ik ze op elke training, neen was mijn antwoord waar ik tot op heden nog steeds spijt van heb.
Ongezond leven & onzekerheid
Heel mijn leven ben ik onzeker geweest. Geen enkel compliment kon mij ervan overtuigen dat ik ‘mooi’ of ergens goed in was. Zoals ik hierboven al schreef, kreeg de onzekerheid op erg jonge leeftijd al de bovenhand. Doorheen de jaren ben ik ook ongezond beginnen te eten. Ik hoor het mijn mama nog zeggen: ooit kom je in het ziekenhuis terecht met die slechte voeding van je. Natuurlijk geloofde ik er helemaal niets van. Ze probeerde me gezond te laten eten maar dat was een onbegonnen opdracht. Tot mijn stiefvader in het beeld kwam. Ik was ongeveer 12 jaar. Hij is degene die me dwong om groenten te eten. Ik ben hem hier ongelooflijk dankbaar voor.
Rond een jaar of 17, ik ging bijna afstuderen, begon ik steeds vaker angst te krijgen om te eten. Een fotograaf had me ‘gescout’ als model en ik wilde er goed uitzien. Natuurlijk met het oog op alle magazines en de gephotoshopte modellen, wilde ik er ook net zoals hen uitzien. Ik begon enorm op mijn eten te letten, niet zo zeer in de zin van gezond maar vooral weinig calorieën. En met weinig bedoel ik ook echt weinig. En het feit dat mijn toenmalige ex tegen me zei: als je dikker wordt, maak ik het uit, hielp alvast niet in deze nutteloze drang om mager te zijn. Ik was op zich al heel erg mager maar ik zag er niet uit zoals die modellen. En dat was nou met mijn doel: een modellen lichaam krijgen. Ik begon later in te zien dat het erg ongezond was, maximaal 1000 calorieën per dag…
Rond mijn 21/22ste probeerde ik mijn leven te beteren. Ik startte sporadisch met fitness, at ‘gezond’ en stopte met frisdrank. Maar uiteindelijk kreeg mijn moeder gelijk. Ik belande in het ziekenhuis. Niet omwille van het ongezonde eten maar iets totaal anders. Iets wat je als 22-jarig meisje niet verwacht te horen en wat je ook eigenlijk nooit te horen mag krijgen.
Wat? Nee! Dat kan niet…
Op 22-jarige leeftijd werkte ik en nu nog steeds, bij een luchtvaartmaatschappij op Brussels Airport. Ik zorg voor de check-in van passagiers en het tijdig vertrek van vliegtuigen. Ik werkte er ongeveer 8 maanden toen het noodlot toesloeg. Steeds vaker kreeg ik last van verlammingsverschijnselen, hoofdpijn, vermoeidheid. Dat laatste leek me vrij normaal aangezien ik vaak startte om 4 uur ’s morgens. Hoofdpijn zat in de familie en leek me niets om me zorgen over te maken. Het eerste, de verlammingsverschijnselen, leken me wel niet helemaal koosjer. Ik dacht dat het allemaal te maken had met mijn job.
Maar mijn moeder stond erop dat ik naar een arts ging voor verder onderzoek. Mezelf kennende, stelde ik dit onderzoek uit tot op een dag dat mijn oma onderzocht werd. Het was tijd voor haar maandelijkse controle en de dokter kwam hiervoor steeds naar ons huis. Mijn mama stelde de vraag voor mij, want ergens diep van binnen wist ik dat dit gevoel niets goeds voorspelde. De arts voerde een aantal krachttesten uit en verwees me door naar een neuroloog. Eén ding was zeker, dit verlammend gevoel: het was echt. Mijn kracht was links minder dan rechts wat me uiteindelijk zowel geruststelde als onrustig maakte.
Een aantal weken later, 1 week voor de afspraak bij de neuroloog en vlak voor onze vakantie naar Kreta, lukte het niet meer. Ik huilde van angst. De verlamming werd steeds erger en op bepaalde momenten zorgde het ervoor dat ik tijdens het autorijden niets meer kon met mijn linkerkant. Ook kwam het voor op het werk dat ik niet meer normaal kon bewegen of lopen. Met angst stapte ik, samen met mijn vriend en op aanraden van de arts, naar de urgentie. Om een lang verhaal kort te maken: de uitkomst bleek verschrikkelijk. Na de CT-scan namen de neurologen en andere artsen me apart. Ik had een groot hersenletsel. Wat? Hoe? Antwoorden waren er niet. Was het een spierziekte? Was het een tumor? Was het een beroerte? Niemand wist het antwoord. Het enige dat ze wel wisten was dat het immens was en dat ik zo snel mogelijk onder een MRI-scanner moest. Hieruit bleek dat een hersentumor, zo groot als een sinaasappel, mijn rechterhersenhelft verpletterde. Ik werd zo snel mogelijk overgebracht naar het universitaire ziekenhuis en kreeg één van de beste neurochirurgie uit België. Een week na de ontdekking werd de tumor verwijdert. De lijdensweg begon toen pas echt.
Sporten om mobiel te blijven
Na de operatie moest ik samen met de fysiotherapist weer leren lopen, eten, armen en benen bewegen. Dit eerste deel van mijn revalidatie duurde ongeveer één à twee maanden. Het stappen kon ik na één week, mezelf wassen na een anderhalve week. Mijn arm gebruiken om dingen te pakken kon ik vrij snel. Ik ben rechtshandig dus eten was geen gigantisch probleem. Ik ben dankbaar voor mijn vriend die er alles aan deed om me op die vreselijke momenten aan het lachen te krijgen. Hij was er altijd en verliet me zelden. Een week na de operatie mocht ik weer naar huis. Ik was 8 kg kwijt en woog nog een povere 44 kg.
Eens thuis dacht ik steeds meer na over mijn revalidatie. Fysiotherapie bleek geen geweldige hulp te zijn dus zocht ik het zelf uit. Ik las veel over Kayla Itsines, een Australische PT die samen met haar vriend, de Bikini Body Guides uitgebracht had. Het bleek een succesformule voor vele mensen, zeker om af te vallen. Maar dit was nu wel het laatste wat ik wou met mijn 44 kg. Maar de algemene transformaties spraken me wel enorm aan. Alle vrouwen zagen er aanzienlijk sterker en gelukkiger uit. Ik moest en zou dit proberen. Eerst deed ik stiekem de oefeningen want uiteindelijk mocht ik nog geen zware sporten doen. Ik moest oefeningen doen om mobiel te blijven en ik zei steeds: maar dit zijn gewone oefeningen en wordt het te zwaar, pas ik ze aan! En dat was geen leugen. Dit was de werkelijkheid. Elke te zware oefening modificeerde ik naar mijn kunnen. Deze gids met een heel nieuw doel voor ogen, was mijn redding!
Sport houdt mensen zoals jij uit een rolstoel
De dokter blijft me steeds herhalen: ik heb zelden patiënten zoals jij. Ze laten zich hangen en worden depressief. Maar jij? Jij maakt wat van je leven! ‘Sport houdt mensen zoals jij uit een rolstoel en ik vind het geweldig dat jij jouw wilskracht gebruikt om uit die vreselijke rolstoel te blijven’.
Ik moet erg veel moeite doen, elke dag opnieuw. Het doet vaak zeer. Zeker als ik mijn grenzen probeer te verleggen. Het gebeurt vaak dat ik een week niets mag doen op dokters bevel. Maar ik zou wel kunnen stellen dat de gids van Kayla Itsines mijn leven heeft gered. Ik voel me beter dan ooit en sport maakt een gigantisch deel uit van mijn leven. Ik zou niet meer zonder kunnen. Al deze sportieve inspanningen betekenen natuurlijk niet dat ik weer tip top in orde ben. Ik ben nog steeds aan het revalideren, elke dag. Ik kan bepaalde dingen absoluut niet meer en ik werk keihard om alles zo normaal mogelijk te krijgen. Zoals alles, werkt ook mijn herstel met ups en downs. Er zijn zeker momenten dat ik denk: is dit alles het waard? Is pijn lijden echt nodig om vooruit te komen? En het antwoord is: JA. Dit is nodig en het is het allemaal waard!
Sporten is voor mij een drug
Sporten zorgt ervoor dat ik een zo normaal mogelijk leven kan leiden. Voor mij is het als een soort drug, iets wat ik moet hebben om door te gaan met mijn leven. Een doel. Natuurlijk zijn er dagen dat ik niets doe. Dat heeft iedereen en elk leven moet een balans kennen tussen sporten en gezond eten met rusten en af en toe een cheatmeal. Ik ben blij weer gezond te zijn, ook al moet ik elke 6 maanden op controle in het UZ te Leuven. Sport geeft me een enorm goed gevoel, een gevoel dat je op bijna geen andere manier kan verkrijgen. Het is een uitlaatklep voor momenten dat ik me niet goed voel, een slechte dag heb, zowel op persoonlijk als professioneel vlak. Door elke dag opnieuw alles van mezelf te geven merk ik ook duidelijk verbetering ten opzichte van anderhalf jaar geleden. Ondertussen kan ik weer gewone ‘normale dingen’ zoals winkelen en kuisen. Ik ben zelfzeker geworden, hou meer van mijn lichaam en durf mezelf ook tonen zoals ik werkelijk ben.
Wil je mijn verhaal verder volgen? Meekijken hoe ik leef en train na die verschrikkelijke tumor? Volg me dan op mijn Instagram profiel fitgingereef en laten we elkaar blijven motiveren om alles uit het leven te halen dat erin zit!
Nog meer INSPIRED BY…
Wil je nog meer persoonlijke sport stories om je te inspireren? Misschien wil je dan ook wel het verhaal van Marleen of van Jolien lezen!
https://love2workout.nl/wp-content/uploads/2016/06/IMG_0847_17f.jpg5961200Cristelhttps://love2workout.nl/wp-content/uploads/2017/10/Logo-Love2workout-NEW2-300x300.pngCristel2016-06-27 16:41:272017-09-05 14:18:31INSPIRED BY EVELINE: SPORTEN HOUDT MIJ UIT EEN ROLSTOEL
Ik ben Jolien, ik heb een passie voor gezond eten, fitness en.. waterpolo! Op mijn website www.healthyfitjo.com deel ik gezonde recepten en op mijn Instagram account healthyfitjo deel ik allemaal dingen die te maken hebben met een gezonde lifestyle, daar hoort ook mijn lievelingssport bij: waterpolo.
Wat is waterpolo precies?
Waterpolo kan je vergelijken met handbal, maar dan in het water (logisch.. I know haha). Je speelt met zes speelsters en één keeper. Die gekke mutsjes die we ophebben noemen we caps, wat voetballers aanhebben als shirt (kleur, rugnummer), hebben bij op ons hoofd. In het waterpolo ben je niet of aanvaller, of verdediger, maar je valt met z’n allen aan en je verdedigd ook samen. Dat vind ik juist zo leuk aan waterpolo. Je bent constant in beweging en moet alert zijn. Daarom duurt een waterpolo wedstrijd relatief kort, in vergelijking met andere sporten. Onze wedstrijden duren 4 x 8 minuten netto. De tijd wordt namelijk bij elke overtreding, doelpunt, time-outs etc. stopgezet. Ook hebben we tussen de periodes door 2 minuten rust om te bespreken. Een hele wedstrijd duurt ongeveer 60-75 minuten. We hebben het hier over een wedstrijd op eredivisie niveaus, op lagere niveaus duren de wedstrijden korter (4 x 6 minuten).
Waterdier
Ik ben een echte waterrat en waarschijnlijk kon ik eerder zwemmen dan lopen. Vroeger op vakanties lag ik hele dagen met mijn kop in het water en moesten mijn ouders mij uit het zwembad trekken als het etenstijd was. Dat ik een waterdier ben is ook niet zo vreemd. Mijn ouders hebben allebei op waterpolo gezeten en hebben elkaar daar ook ontmoet, verder heb ik ook neven en nichten die waterpoloën. Ik kom dus uit een echte waterpolo familie. Als klein meisje ging ik altijd kijken bij mijn vader en ik wist toen al; dat wil ik ook gaan doen! Zo ben ik er als vanzelf ingerold.
Ik moest van mijn ouders eerst goed kunnen zwemmen voordat ik op waterpolo mocht. En wat ik nu ga zeggen klinkt misschien heel vreemd voor iemand die vier à vijf keer per week in het water ligt te dobberen, maar zwemles vinden de meeste waterpoloërs dus niks aan. Alleen maar baantjes zwemmen… Nee geef mij maar een beetje actie! Maar goed, na een paar jaar zwemtraining (waarvan ik minimaal driekwart van de training onder water lag koppeltjes te duiken) mocht ik dan, finally, op waterpolo. Ik was toen negen jaar oud. In een team samenspelen, lekker in het water, keihard de bal op doel gooien en duelletjes met de tegenstander, I loved it!
Tot mijn 13e bakte ik er trouwens vrij weinig van. Ik ben als kind altijd te zwaar geweest en moest dus wat extra kilo’s meeslepen. Ik kon nog net bovenblijven en mijn ouders vroegen zich af of ik het überhaupt wel leuk vond, maar ik vond het geweldig. Ik ben altijd een harde werker en een doorzetter geweest, wat in deze sport wel goed van pas komt, want je moet je de kaas niet van het brood laten eten. Liever deel jij de eerste ‘tik’ uit, dan dat je er eentje krijgt. Nu niet denken dat we bij waterpolo alleen maar aan het worstelen zijn hoor, maar het kan er soms wel heftig aan toe gaan in duellen. That’s all-in the game en na de wedstrijd ben je even goede vrienden met elkaar.
Jong Oranje
Vanaf mijn 14e maakte ik grote sprongen, ik ben toen wat afgevallen en alles ging makkelijker. Ik werd geselecteerd voor het regionale jeugdteam. Daarmee speelden we een NK en op dat NK werd ik uitgenodigd voor Jong Oranje. Super gaaf, want dat was altijd mijn droom en die kwam in vervulling. Ik heb altijd erg hard moeten werken, keihard moeten trainen en knokken voor een plekje in de selectie. Dus toen dit werd beloond was ik door het dolle heen.
Vanaf toen werden mijn ouders bekroond tot taxichauffeurs, kon ik de route naar Zeist dromen en kenden de treinconducteurs mij zo ongeveer bij naam. Want ik mocht twee keer in de week naar Zeist om daar te trainen. In de zomervakanties trainden we elke dag en sliepen we daar ook in een oud gebouwtje, in stapelbedden. In waterpolo gaat niet zoveel geld om als bij voetbal, dus we namen onze eigen maaltijden mee en betaalden zelf onze treinkaartjes naar trainen en het benzinegeld. Maar het was het allemaal waard, want in 2010 werd ik geselecteerd voor jet EK in Oekraïne. Een ontzettend mooie ervaring, ook al was het eindresultaat, een zesde plek, een grote teleurstelling. We gingen voor een medaille, maar werden in de kwartfinale uitgeschakeld door Italië. Desondanks was het gaaf; om je land te mogen vertegenwoordigen, het volkslied te zingen in je oranje badjas en tegen andere landen te mogen spelen
Ontwikkeling als speelster en persoon
Na vijf jaar ben ik gestopt met Jong Oranje. Ik ging studeren en vond mijn maatschappelijke carrière steeds belangrijker worden. Ook werd het combineren van topsport en studie steeds lastiger. Met waterpolo is niet of nauwelijks geld te verdienen en school vond ik ook erg leuk. Daarnaast schatte ik mijn kansen om de nationale selectie te halen, en hierin ook een vaste waarde te krijgen, klein in. De concurrentie was groot en ik vond andere dingen, zoals mijn studie, ook steeds leuker worden.
Ik heb met Jong Oranje super gave tripjes mogen maken voor trainingskampen en toernooien en dit zijn ervaringen die niemand mij meer afneemt. Ik heb hier super veel van geleerd, als waterpolospeelster, maar ook als persoon. Ik heb geleerd om zelfstandig te worden, samen te werken, te plannen en door te gaan waar anderen zouden stoppen. Ik ben hier erg dankbaar voor.
Dus naast dat ik het spelletje waterpolo een passie van mij is, heb ik er mijzelf als persoon ook door ontwikkeld. Ik heb ervan geleerd niet op te geven, door te gaan wanneer het even tegenzit en voor mijzelf op te komen. Eigenschappen die buiten het waterpolo ook goed van pas kunnen komen.
Mijn Lifestyle
Nu denk je misschien, maar speelt ze helemaal geen waterpolo meer? Jazeker wel! Ik speel nog steeds in de Eredivisie van Nederland, train voor de waterpolo zo’n 8-10 uur in de week en speel in het weekend een wedstrijd. Met mijn club, ZPC het Ravijn uit Nijverdal, ben ik twee keer landskampioen geworden en zijn we tweede van Europa geworden in de Europa League. Dus tripjes naar het buitenland komen nog steeds één keer in de zoveel tijd voor en daar geniet ik extra hard van. Je komt op plekken waar je normaal gesproken niet zo snel naartoe zou gaan (denk aan Moskou en ergens anders in Rusland in the middle of nowhere waar het -30 graden is). Super vet!
Naast het waterpolo heb ik een grote passie voor voeding en fitness. Als ik een avondje niet hoef te trainen ben ik in de sportschool te vinden waar ik krachttraining doe of een groepsles volg. Ook geef ik sinds kort zelf groepslessen. Fitness helpt mij bij het waterpolo en andersom. Deze combinatie tussen fitness en waterpolo werkt erg goed voor mij. Ik voel mij fitter dan ooit en zit goed in mijn vel!
Daarnaast speelt voeding een grote rol. Voeding is de brandstof van het lichaam.. en ik kan je vertellen.. van een waterpolotraining of -wedstrijd krijg je.. HONGER! Zonder voldoende voeding kan je niet goed presteren. Iets was ik de afgelopen jaren ook heb geleerd. Op mijn Instagramaccount deel ik allerlei dingen die te maken hebben met deze levensstijl van sporten, voeding en ja ook.. ontspanning (ook al vind ik dat soms best lastig, want ik vind het heerlijk om te sporten en bezig te zijn).
[one_half]
[/one_half]
[one_half_last]
[/one_half_last]
Een sport voor doorzetters
Waterpolo is een sport voor doorzetters. Je moet je de kaas niet van het brood laten eten, ook al ben je in het dagelijks leven misschien wat verlegen. Misschien is dan juist waterpolo wel wat voor jou. Je leert voor jezelf op te komen (en daarmee bedoel ik niet dat je iemand een tik moet verkopen haha), in een team samen te spelen, vechtlust en zelfvertrouwen. Dit zijn dingen die waterpolo mij hebben ‘gegeven’.
Je krijgt er ook een super goede conditie van, doordat je tijdens wedstrijden constant in beweging bent en je hartslag hierdoor op en neer gaat, zoals bij een intervaltraining. Hier train je dan ook veel op! Je wordt er dus fysiek sterker van, maar zeker ook mentaal!
Als je het leuk vindt om een kijkje te nemen in mijn leven en ideeën op te doen voor gezonde en lekkere recepten kan je me volgen via Instagram, Facebook & Twitter. En natuurlijk deel ik alle recepten op mijn website www.healthfitjo.com.
https://love2workout.nl/wp-content/uploads/2016/06/12307387_702639616503277_6209395786655575293_o.jpg13672048Cristelhttps://love2workout.nl/wp-content/uploads/2017/10/Logo-Love2workout-NEW2-300x300.pngCristel2016-06-14 11:50:152017-09-05 14:18:31INSPIRED BY JOLIEN: WATERPOLO IS EEN SPORT VOOR DOORZETTERS
