Ze wilt met haar blog minstens één van haar lezers overhalen om te beginnen met haar favoriete workout hardlopen die ze fantastisch en verslavend vindt. En… ze heeft net een marathon gelopen! Lees je mee met het inspirerende sportverhaal van Nicole?
Wie is Nicole?
Naam: Nicole van Batenburg
Woonplaats: Amsterdam
Leeftijd: 23 jaar
Studie: Communicatie Wetenschap @ Universiteit van Amsterdam (afstudeerrichting politieke communicatie)
Workout: Hardlopen, wielrennen en roeien.
En nog meer: schrijven voor Medium Magazine, CISV International, roeien bij de studentenroeivereniging A.S.R Nereus en artikelen en gedichtjes schrijven voor haar eigen blog, www.nicolesserendipity.com.
Stilzitten zat er bij mij niet in
Vanaf jongs af aan was ik altijd al veel aan het bewegen en werd ik al snel door mijn ouders op hockey gezet omdat stilzitten er bij mij niet in zat. Ik hockeyde vier keer in de week en viel als het even kon na mijn eigen wedstrijd nog in bij de teams van vriendinnetjes. Altijd was ik buiten te vinden om te voetballen, te tafeltennissen in de achtertuin en op warme zomeravonden was het hele gezin in voor potje badminton bij ons op de stoep. In de winter gingen we skiën en in de zomer moesten we wel op vakantie naar een plek met veel natuur en water, zodat er gezeild, getennist, gefietst, gewandeld of gezwommen kon worden. Het woord ‘zonvakantie’ kwam niet in het woordenboek van mijn ouders voor.
Verslaafd aan hardlopen
Hoewel ik veel met sport bezig was, bleef ik altijd energie overhouden, tot aan het vervelende toe. Mijn ouders waren het op een gegeven moment zat: ‘ga maar mee hardlopen met mama, want ik word helemaal gek van dit hyperactieve gedoe!’ riep mijn vader op een dag toen hij mij het liefst achter het behang wilde plakken.
Door mijn omgeving werd ik altijd gezien als de ‘altijd vrolijke, prettig gestoorde maar gezellige Nicole’. Weinig mensen wisten dat ik in de tijd vanaf mijn vijftiende veel last had van slaapproblemen en sombere, negatieve gevoelens. Ik was altijd heel druk in mijn hoofd en legde de lat soms veel te hoog. Ik moest en zou presteren. Vaak dacht ik na over filosofische onderwerpen waar je je op die leeftijd helemaal niet mee bezig zou moeten houden en piekerde ik over van alles en nog wat.
Ik schreef het ene na het andere dagboek vol met mijn toekomstplannen en fictieve verhalen om mijn hersenspinsels de baas te worden, maar niks hielp echt om me helemaal happy te voelen en te kunnen slapen. De dokter adviseerde mij om veel buiten te zijn en te bewegen, en zo geschiedde: vanaf mijn 15e was ik, net zoals mijn moeder, verslaafd geraakt aan hardlopen. Dit bleek voor mij dé oplossing mijn drukke gedachtes even opzij te zetten. Sinds toen kan ik niet meer zonder en gaan mijn hardloopschoenen ongeveer overal mee naartoe.
Waarom kon ik ook niet zorgeloos tot 12 uur in bed liggen…
Hardlopen heeft mij heel veel geholpen, zeker in de tijd dat het allemaal wat minder met mij ging. Het is zonder twijfel mijn favoriete sport. Het gevoel dat het bij mij losmaakt is letterlijk alsof je even aan de drugs zit, ‘runnershigh’ wordt dat genoemd. Ik begon op mijn 19e met studeren in Nederland, na een hockey uitstapje naar Amerika, maar vond alles vreselijk en zat heel slecht in mijn vel. Ik voelde me niet op m’n plek, miste het buitenland, had last van concentratieproblemen waardoor het studeren niet lukte en ik miste het ontmoeten van mensen met een ander levensverhaal en visie.
Ik vond het hele studentenleven en de alcohol die daarbij kwam kijken in het begin verschrikkelijk, maar hoe verklaar je dat als je je bevindt tussen leeftijdsgenoten die gelukkig worden van drie keer in de week keihard zuipen en gemakkelijk kunnen leven van dag tot dag? Ik wilde dit helemaal niet. Het liefst rende ik, genoot ik van de natuur en plande ik mijn dagen zo vol mogelijk met van alles en nog wat. Ik miste in die tijd het hebben van een doel in mijn leven, zoals het winnen van een wedstrijd of toewerken naar iets leuks. Daarentegen was voor mijn gevoel iedereen in mijn omgeving beter dan ik. Waarom kon ik niet ook gewoon zorgeloos tot twaalf uur in mijn bed liggen, niks doen en lekker ontspannen net zoals de mensen om mij heen?
Druk van de maatschappij
Voor mijn gevoel werd er veel van mij verwacht op sociaal en educatief gebied. Het leek soms alsof ik mijn vrijheid kwijt was. Hoe suf het misschien ook klinkt; ik las het liefst een goed boek, studeerde in de bibliotheek, had een goed gesprek met een onbekende, wandelde s’ avonds laat door de stille stad of droomde over mijn ambities en soms wat maffe toekomstideeën.
Mijn omgeving maakte het accepteren van mezelf echter niet makkelijk, want hoe je het ook wendt of keert: de maatschappelijke druk die op onze groep ‘millennials’ wordt uitgeoefend is hoog. Jezelf constant vergelijken met anderen is bijna niet te voorkomen, zeker niet als je perfectionistisch bent. Ook ik had hier een handje van want naar mijn idee waren mijn beste vriendinnen allemaal slimmer, leuker, knapper, beter en getalenteerder dan ik. Doordat ik omringt was met naar mijn idee “perfecte mensen” was mijn zelfbeeld volledig ingestort. Vaak voelde ik me lelijk, dom en een mislukkeling terwijl ik altijd overal 100% voor wilde gaan. Vroeger maakte ik overal een wedstrijd van tegen mezelf en alles moest perfect gaan, dus toen ik te maken kreeg met wat tegenslagen kwam de klap hard aan. Waar moest ik nou nog voor gaan in het leven? Ik wist het even niet meer.. Ik was er helemaal klaar mee en besloot dan ook het roer om te gooien. Ik boekte een ticket naar Azië, en weg was ik: klaar om de wereld en het vrije leven te ontdekken.
Sporten helpt me om op een ontspannen manier te leven
Natuurlijk was dit vluchten voor mijn gedachtes en dat constante gevoel van moeten presteren niet de oplossing. Ik was gewoon even van het spoor geraakt omdat ik niet wist hoe ik moest omgaan met mijn drukke, prestigieuze en soms wat chaotische persoonlijkheid. Sport helpt mij om daarmee om te gaan. Hoewel veel mensen sport enkel zien als een middel om een goed figuur te krijgen of om gezond door het leven te gaan, is het voor mij veel meer dan dat. Toen NRC Handelsblad Tom Dumoulin citeerde met ‘dat hij dat afzien alleen maar leuk vond en het hem een kick gaf’ dacht ik ‘yes, er zijn meer gekken die het leuk vinden om hun eigen grenzen op te zoeken!’
Het toewerken naar een sport-gerelateerd doel -op korte of lange termijn- helpt mij om in het dagelijks leven beter te functioneren en op een meer ontspannen manier door het leven te gaan. Het helpt mij om me even vrij te voelen van mijn drukke leventje en om te genieten van de buitenlucht en omgeving. Ik kan mezelf blijven uitdagen door nieuwe doelen te stellen in sport, kom telkens weer op nieuwe plekken en voel me hierdoor altijd fit.
De uitdaging die de marathon heet
Sinds kort heb ik ook een racefiets waarmee ik al meer dan 1000 km door Nederland heb afgelegd, bijna allemaal in mijn eentje. Ik vind het fantastisch om dit soort gekke, soms wat riskante avonturen te beleven, want er gebeurt altijd wel wat spannends of iets leuks. De ene keer drink ik een kopje koffie met oude omaatjes in Harlingen, en de andere keer geniet ik van een boterhammetje met pindakaas tussen de schapen ergens tussen de boerderijen van Noord-Holland. Hier en daar raak ik verdwaald in de middle of nowhere omdat mijn GPS leeg is en maak ik weer een harde valpartij mee, maar het levert goede verhalen op.
Het lijkt mij geweldig om een keer in mijn uppie naar Zuid-Frankrijk te fietsen, maar voor nu houd ik het bij Nederland en het toewerken naar mijn tweede marathon. Sporten in de buitenlucht zorgt naar mijn idee voor mooie, waardevolle herinneringen waarbij je gigantisch veel kan leren over jezelf en je eigen kracht en doorzettingsvermogen om ambities te bereiken.
Ben jij benieuwd hoe Nicole haar ‘road to the Amsterdam marathon’ gaat aanpakken en wil je met haar mee doen? Binnenkort zal ze schrijven over dit volgende doel op haar blog Nicolesserendipity. Ook kun je haar dagelijkse sportactiviteiten volgen op Instagram: nicolesserendipity.
Ik ben super trots op je Nic!
Hele dikke kus
Heel leuk stuk nic!!