Heb ik jullie weleens het verhaal verteld dat de basis is voor het starten met Love2workout? Over een klein meisje met autisme waar niemand meer raad mee wist? Dat meisje heeft mij zoveel geleerd over wat sport kan doen voor een persoon, in dit geval voor een kind, dat ik wist dat daar mijn diepste motivatie vandaag is gekomen om jullie te blijven bestoken met mijn visie. Wat jij wilt bereiken start met bewegen. Echt. Alles. Sport is jouw ‘road to happiness’.
Voetbaltrainer in Amerika
In 2010 vertrok in naar Amerika. Ik ging werken als voetbaltrainer- en coach en mocht elke dag met mijn twee grote passies bezig zijn; voetbal én mensen motiveren. Ik zou daar een jaar blijven en elke dag jonge voetballertjes trainen, de sport leren en coachen. Eerlijk? Er stonden teams voor me in de wachtrij en dat had ik niet verwacht toen ik ernaar toe ging. Ik was de enige vrouwelijke trainer in een mannenwereld die, gek genoeg, in Amerika eigenlijk een vrouwenwereld is. In Amerika voetballen mannen niet. Ze doen aan American Football, Basketball of Base Ball. Voetbal is voor kinderen en vrouwen. Waarom? Ik denk zelf dat ze er geen vat op kunnen krijgen. Een spel dat twee keer 45 minuten door gaat (zonder reclame!) en waar de spelers alles zelf bepalen in die 45 minuten. Dat is niet zo gewoon in Amerika. Maar dat ter zijde, dat is een heel andere discussie. Terug naar mijn teams. Ik had er meteen 8 per week toen ik aan kwam. Allemaal meisjesteams. Allemaal keken ze naar me op alsof ik een professionele voetbalster uit ‘The Netherlands’ was. Me? No. But I love soccer (voetbal in het Amerikaans) and I know how to play it!
Het meisje
En dus ging ik aan de slag. Niet zonder slag of stoot want in Amerika bemoeien alle ouders zich met alles. De training, hun kind, wie er op de bank zit en wie er de penalty moet nemen. En natuurlijk vinden ze allemaal hun eigen kind het beste. Prima. Beetje politiek, maar ik redde me er wel uit. Ik genoot ervan. Elke dag weer. En na een tijdje, toen de mensen me doorhadden kreeg ik af en toe ook meiden die privé voetballes wilde. Jahaaa. Dat heb je daar dus.
Op een dag kwam er een lange, opmerkelijke vrouw binnen met een klein, woest meisje. Jaartje of acht, boze blik en stil. Of ik haar wilde trainen? En ik zei ja, zoals ik dat altijd zou doen.
Ik pakte mijn zak met ballen bij elkaar, sleepte wat kleine doeltjes en pionnen het veld op en ging aan de slag. Maar dit meisje was anders. Het leek net alsof ze me niet hoorde. Zij pakte ook een bal, draaide haar rug naar me toe en begon in haar eentje op een goaltje te schieten. Ik merkte al snel dat dit geen makkelijke les ging worden. De schoudertjes in de nek getrokken en dat boze gezichtje deden me vermoeden dat moeders me iets had moeten vertellen….
Met veel moeite, overredingskracht, gekke voetbalspelletjes, veel lachen en af en toe mijn stem verheffen, drong ik langzaam tot dit meisje door. En aan het einde van ons allereerste uurtje samen stonden we dan toch een balletje over te tikken. Ze had nog geen woord gezegd maar rende wel met een ontspannen lachje op het veld rond.
Uitgeblust van het geven van zoveel energie bracht ik haar terug bij haar moeder die met een kop koffie het hele proces had gade geslagen. De kleine meid trok weer haar boze gezicht, trok haar schouders weer in haar nek en ze liepen zo de deur uit. Zonder achterom te kijken of te zwaaien.
Ik wist niet wat ik ervan moest denken maar wist wel zeker dat ze nooit meer terug zouden komen. Mijn baas kwam later naar me toe en hij vertelde me hoe het zat. Het meisje was autistisch. Haar moeder was naar ons toe gekomen als een soort van laatste hoop. Ze hoopte dat het voetballen iets voor haar dochtertje kon doen. Ze wilde haar iets geven dat helemaal van haar zelf was. Waar ze trots op kon zijn. En toen viel bij mij het kwartje. Zij had gewoon wat voetballiefde nodig!
De trainingen
En ze kwam terug. We zouden een training of acht samen doorbrengen. Even dacht ik dat ik hier helemaal niet geschikt voor zijn, wie ben ik nou om een autistisch meisje iets bij te brengen. Maar het was mijn enthousiasme waardoor zij langzamerhand van het spelletje ging houden. Mijn liefde voor de sport kon ik overbrengen. Het ging niet zonder slag of stoot, soms lag ze kwaad van woede op de grond maar ik hield vol. Ik moest en zou haar elke week weer met een lach zien vertrekken. Heel veel contact was er niet. Ze bleef in zichzelf gekeerd maar toen ze na training nummer drie de deur uitliep en lachend achterom keek, wist ik wel dat er iets gaande was. De weken erna ging ik stug door. Ik negeerde haar woede buien, bleef lachen en kreeg haar om. En wat bleek, ze kon ook nog aardig ballen, al was dat helemaal niet zo belangrijk. Toen de laatste training daar was wist ik nog altijd niet of wat we deden goed was. We speelden nog wat voetbalspelletjes samen en ik liet haar lekker ‘rammen’ op de goal. Na een uurtje onbezorgd voetballen was de laatste les om. Samen ruimden we de ballen op, zetten we de doeltjes op zijn plek en verlieten we het veld. Haar moeder kwam naar ons toe en wat bleek? Deze schat had thuis super haar best gedaan op lieve afscheidscadeautje, speciaal voor mij! En haar moeder vertelde me hoe dankbaar ze waren. Ze was rustiger, beter op school, had minder woedeaanvallen en ze was helemaal gek geworden op voetbal. Ze sliep zelfs met de bal, heel herkenbaar, ik sliep zelf met mijn voetbalschoenen…
Mijn motivatie
Zonder dat ik het wist had ik dit meisje geholpen en iets heel waardevols gegeven. Voetbal was haar ding geworden, iets waar ze trots op kon zijn, waar ze op school over kon vertellen. Haar woede was minder, haar lach was er vaker. Dit was onbewust dé trigger voor Love2workout. Het duurde nog twee jaar voordat ik er werkelijk iets mee ging doen en nog een jaar langer, tot nu, dat ik me realiseerde dat dit meisje zoveel heeft losgemaakt in mij.
Love2workout is nog lang niet wat ik wil dat het is. Maar door me dit te realiseren ben ik al een heel eind. Ik zou nog zoveel mooie verhalen willen vertellen waarin sport de basis is voor een ommezwaai in iemands leven. Maar al die verhalen kan ik niet in mijn eentje boven water halen. En daar heb ik jullie hulp voor nodig! Herken je jezelf in dit verhaal? Je zusje, je oudere broer? Heb je een kennis in Costa Rica die met een boksschool die vele jonge kinderen een plek heeft gegeven in plaats van op straat? Ik wil het vertellen! Allemaal! Dus mail me, bel me, tag me en laat Love2workout de plek zijn die mensen inspireert om te gaan bewegen. For the good. For the Better!
Een gezondere en gelukkigere wereld door plezier in sporten!
Dit wil ik voor elkaar krijgen door zoveel mogelijk mensen aan het sporten te krijgen, informeren over welke sporten er allemaal te doen zijn en te laten zien dat je kan sporten met veel plezier!
Wil je nog meer over me weten? Lees dan mijn persoonlijke verhaal onder contributers. Veel plezier op Love2workout!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!