Zoals de meeste van jullie weten lig ik er al een tijdje uit. En dan heb ik het natuurlijk over mijn verslaving. Sport. Welke sport dan ook. Het liefst voetbal, anders rennen, een potje kickboksen, bootcamptraining. I DON’T CARE. AND I DON’T LOVE IT! Al meer dan een half jaar ben ik niet mezelf op sportgebied…

Nee, ik schrijf geen klaagzang. Maar ik wil jullie meenemen in de wereld van de workout. Want helaas is deze met ups and downs. Ten tijde van de fotoshoot van de hierboven geplaatste foto was ik net onderweg terug. September vorig jaar werd ik geopereerd aan mijn schouder. Iets met een pijn die ik al jaren had en niet weg kreeg. En dit was mijn laatste redmiddel. Ik was nog nooit geopereerd en ik stond doodsangst uit. Niet alleen om de spuiten en de operatie, maar maakte ik wel de goede beslissing? Was dit de oplossing?

Na een zwaar herstel en maandenlange geconcentreerde schoudertraining met een zeer ‘dedicated’ fysio kwam ik er langzaam weer bovenop. Beetje bij beetje nam ik mijn leven terug. Beetje bij beetje ging ik weer sporten. Van een kleine 2 KM rennen naar een ruime 5 KM. Spinnen in de sportschool en steeds zwaardere schoudertraining. Ik was terug in de zaal voor mijn passie, zaalvoetbal en ik voelde me weer deels mezelf. Na al deze ellende realiseerde ik me dat sporten, gezond leven, dat doen wat je leuk vindt, echt belangrijk is en een blog begon zich in mijn hoofd te vormen. Met Veerle maakte ik foto’s en het enthousiasme groeide.

Ook mijn enthousiasme voor welke workout dan ook groeide en dat liep uit op gepassioneerd en geestdriftig sporten. Zoals ik ben, de volle 200 procent. Of meer als het kan. En net toen ik weer redelijk in vorm was en ik heerlijk in een ‘up’ zat, kwam al weer veel te snel mijn ‘down’. Ik herinner het me nog als gisteren. Het was precies 2 maanden geleden op 3 april. Na een afterworkout met mijn collega’s moest ik me nog even uitsloven met een touwtje. Dat touwtje én de kleine kinderkopjes in Muiden brachten me weer terug naar 0. Ik brak een middenvoetsbeentje en moest 6 weken in het gips zonder belasting. 6 weken niet sporten, niet eens lopen. Ik was aangewezen op een rolstoel, een lieve vriend en mijn vriendinnen. Gek werd ik.

Maar nu langzaam kom ik er weer bovenop. Mijn rechterbeen is de helft zo dik als de linker. Mijn enkel is zo zwak dat ik er zeer voorzichtig mee moet doen, maar sinds zondag ben ik weer lid van de sportschool. Ik had h’m uit frustratie opgezegd. Nu train ik om de dag mijn beenspieren en natuurlijk nog steeds mijn schouder. Ik fiets voor mijn conditie en doe mee met het buikspierkwartier. Ik zit in de ‘upfase’ maar durf het bijna niet hardop te zeggen. Daarom schrijf ik het maar. En ik weet zeker dat ik uit mijn dip ga komen. Mijn grootste wens is weer te kunnen boksen. Maar hé, iedereen moet een ‘stip op de horizon’ hebben, ook ik.