Op 27 augustus 1991 werd ik (Jetske) geboren in het AMC. Alles leek goed en ik werd zelfs met een 10 naar huis gestuurd. (blijkbaar krijg je als baby al een beoordeling) De volgende dag bleek het echter toch niet zo goed te gaan als in eerste instantie werd gezegd. Ik werd paars en benauwd en moest met spoed naar het ziekenhuis.

Mijn rechter hartkamer was te klein

Na veel onderzoeken bleek daar uiteindelijk dat mijn rechter hartkamer te klein is. Hierdoor werkt de kleine bloedsomloop niet zoals het zal moeten zijn. Gelukkig waren mijn ouders er snel bij, anders had je dit niet van mij kunnen lezen. In vijf jaar tijd ben ik zo’n vijf keer geopereerd, waarbij de ene operatie heftiger was dan de ander. Uiteindelijk zijn een aantal aders aan elkaar gekoppeld waar door zij mee konden groeien met de rest van mijn lichaam. Hoewel ik na mijn vijfde niet meer geopereerd ben, blijf ik tot op de dag van vandaag ieder jaar onder controle in het ziekenhuis.

Mijn hartafwijking kon ik moeilijk accepteren

Van de operaties en het verblijven in het ziekenhuis heb ik weinig meegekregen. Ik weet meer vanuit verhalen dan vanuit mijn eigen beleving. Op het moment dat ik het begon te beseffen was het eigenlijk al klaar. Als kind vond ik het dan altijd moeilijk te accepteren dat ik een hartafwijking had. Ik wilde gewoon meedoen met de rest, maar dat ging niet. Daarbij had ik het ook sneller koud en werd dan weer paars. Andere kinderen reageerde daar heftig op, overigens niet alleen kinderen, want tot op de dag van vandaag krijg ik daar nog geregeld opmerkingen over. Aangezien ik 0 conditie had, was ik absoluut niet goed bij gym, toch wist ik als kind altijd wel mijn zwaktes om te zetten in m’n kracht en had ik ook een hele lieve klas die daar begrip voor had. Zo werd ik niet vaak als eerste getikt door de anderen om mij nog het gevoel te geven iets te kunnen.

Op de middelbare werd gym een vak waar je cijfers voor kreeg

Dit veranderde allemaal op de middelbare school, waar gym ineens een vak was waar je ook nog eens cijfers voor kreeg. Ik sportte naast de gymles niet, maar begon wel vanaf mijn tweede jaar middelbare school zo nu en dan te fietsen naar school, wat toch even 12km heen was (en dus 24 in totaal op een dag). Dit deed ik alleen met mooi weer en vooral weinig wind. Bij de gymlessen gooide ik mijn drama-talent in de strijd en zorgde ik er altijd voor dat ik minder hoefde te doen dan de rest door zwaar te ademen en net te doen alsof ik dood ging na 1 rondje rennen… maar wel nog steeds voldoendes bleef halen.

Hardlopen met een hartafwijking – hoe het begon

Tijdens mijn studententijd ging ik hier en daar wel eens sporten, maar dat bleef bij een lesje steps in de sportschool en ik fietste naar m’n studie. Pas op mijn 21ste ging de knop om. Ik was steeds meer geïnteresseerd geraakt in sporten en wilde kijken wat er bij mij paste. Ik weet het nog heel goed hoe het allemaal begon: Ik zat ‘s avonds thuis op de bank te kijken naar DWDD en daar zag ik haar, Evy Gruyaert, ik had op die avond niet verwacht dat deze vrolijke vlaamse vrouw mijn leven zal veranderen.

Bedankt Evy

Zij vertelde over de hardlooppodcast “start to run” die zij had, waarin ze mensen hielp van 0 naar 5 km te gaan rennen. Aan de hand van 29 lessen waarvan je er 3 per week deed. Je begon heel simpel gewoon 1 min rennen 1 min wandelen, en dat zo’n 20 min. En zo geschiedde het: Ik downloadde de podcast stofte mijn oude gymschoenen af en zette les 1 op play. Ik was oprecht verbaasd hoe makkelijk het me af ging en de eigenwijze stem in mijn hoofd wilde meteen door naar les 5 maar ik bleef braaf en ging gestaagd alle lessen af. Evy maakt de lessen leuk door opzwepende muziek te gebruiken en weet je tijdens de run te blijven motiveren. Op de een of andere manier wist ze altijd wanneer je langzamer ging rennen, want dan hoorde je: “Niet verzwakken nu, je bent er bijna!” Ook al was dit allemaal van te voren ingesproken, het leek erop alsof ze naast je rende en jouw supporte. En dat is dan ook de kracht van deze podcast!

Aangezien de lessen op tijd gaan en niet op km, lukte het mij niet om aan het eind van de podcast de vijf te lopen. Ik ben tussendoor ook een aantal keer de podcast opnieuw begonnen, aangezien ik in de winter toch iets minder gemotiveerd was te rennen. Maar toch wist ik 1 ding zeker: dit smaakt naar meer!

Het echte werk!

Na een aantal lessen kocht ik dan ook echte hardloopschoenen en een fancy outfit en begon het hardlopen pas echt! Nieuwe routes ontdekken, verder gaan dan de vorige keer, of juist sneller. Maar vooral genieten, want dat is wat ik doe. Hardlopen is voor mij een manier om mijn hoofd te legen, ik fantaseer over van alles, stel doelen voor mijzelf en overdenk lastige situaties. Daarnaast geniet ik van nieuwe routes, nieuwe omgevingen en vind ik het heerlijk om op vakantie de omgeving al rennend te leren kennen. Maar ook in de winter ga ik gestaagd door en ken ik geen winterstop meer.

Ik ben absoluut niet snel, en ik zal dan ook nooit een (top) atleet worden, maar dat maakt mij niet uit, ik zie zeker progressie bij mezelf al gaat dit langzaam, en het wat ik het allerleukste vind: Ik heb een sport gevonden die bij mij past, die ik overal kan doen en wat mijn hart gewoon aankan! Ondanks mijn hartafwijking heb ik nu een betere conditie dan sommige andere mensen die vrijwel niet sporten en daar ben ik trots op!

Wil je achter de schermen kijken van mijn leventje? Dat kan op Instagram. Lees ook het artikel waarin ik mezelf voorstel én bekijk mijn video waarin ik sporten in een hot cabin uitprobeer. Kijk je mee?