Sport, vroeger huiverde ik bij het woord. Ik ben één van die personen die als kind vele sporten probeerde maar nooit volhield. Ondertussen bepaald sport sinds mijn 22 mijn leven. Hoe? Dat wil ik jullie met mijn verhaal graag uitleggen. Maar eerst een korte intro.
Fitgingereef
Mijn naam is Eveline, een 24-jarige uit België. Ik werk op Brussels Airport & spreek 3 talen: Nederlands, Frans en Engels. Ik sport 6 dagen per week waarvan 3-4 keer cardio en 3-4 keer resistance training. Verder heb ik ook nog een blog: fitgingereef.wordpress.com. Hier post ik alles over gezondheid, sport en reizen.
Sport op jonge leeftijd
Ballet, gymnastiek, twirling,… I did them all. Naar mate ik ouder werd, wilde ik minder en minder met sport te maken hebben want uiteindelijk was sport ‘niet cool’. Natuurlijk is dit belachelijk maar als kind met een enorm laag zelfvertrouwen, ros, mager en klein, was dit een van de zovele meeloop momentjes. Sport? Ik had er absoluut geen voeling mee. Het maakt me ook niets uit of ik er goed in was. Het enige wat me interesseerde was of de mensen me niet nastaarden of uitlachten. Best wel erg als je bedenkt dat ik zeven jaar was toen ik startte met ballet. Dit hield ik welgeteld één jaar vol. Ik herinner het me nog zoals gisteren: je bent niet lenig genoeg. Je stijfheid zorgt ervoor dat je ballet nooit op een deftige manier zal kunnen. BAM. Dit komt hard aan, zeker als je net zeven jaar oud bent. Mijn reactie ten opzichte van mijn ouders was duidelijk: ik wou niets meer met ballet te maken hebben en stopte onmiddellijk.
Hierop volgend volgde ik 6 maanden gymnastiek, totaal niet mijn ding. Ik had er ook geen plezier in, wat ook snel duidelijk werd voor mijn ouders. Tot slot: twirling. Ah, de meisjes met de sticks. Hierin kwam er een soort van ballet voor dat we uitvoerden met een soort ijzeren staaf. Wow, wat hield ik van deze sport! Op 10-jarige leeftijd mocht ik een klas hoger, ik was namelijk erg goed. Toen ze me dat vertelden, werd ik hysterisch. Ik was zo onzeker dat ik niets alleen wou. Ik wou enkel hoger als ik bij mijn vriendinnen mocht blijven. Ook al zag ik ze op elke training, neen was mijn antwoord waar ik tot op heden nog steeds spijt van heb.
Ongezond leven & onzekerheid
Heel mijn leven ben ik onzeker geweest. Geen enkel compliment kon mij ervan overtuigen dat ik ‘mooi’ of ergens goed in was. Zoals ik hierboven al schreef, kreeg de onzekerheid op erg jonge leeftijd al de bovenhand. Doorheen de jaren ben ik ook ongezond beginnen te eten. Ik hoor het mijn mama nog zeggen: ooit kom je in het ziekenhuis terecht met die slechte voeding van je. Natuurlijk geloofde ik er helemaal niets van. Ze probeerde me gezond te laten eten maar dat was een onbegonnen opdracht. Tot mijn stiefvader in het beeld kwam. Ik was ongeveer 12 jaar. Hij is degene die me dwong om groenten te eten. Ik ben hem hier ongelooflijk dankbaar voor.
Rond een jaar of 17, ik ging bijna afstuderen, begon ik steeds vaker angst te krijgen om te eten. Een fotograaf had me ‘gescout’ als model en ik wilde er goed uitzien. Natuurlijk met het oog op alle magazines en de gephotoshopte modellen, wilde ik er ook net zoals hen uitzien. Ik begon enorm op mijn eten te letten, niet zo zeer in de zin van gezond maar vooral weinig calorieën. En met weinig bedoel ik ook echt weinig. En het feit dat mijn toenmalige ex tegen me zei: als je dikker wordt, maak ik het uit, hielp alvast niet in deze nutteloze drang om mager te zijn. Ik was op zich al heel erg mager maar ik zag er niet uit zoals die modellen. En dat was nou met mijn doel: een modellen lichaam krijgen. Ik begon later in te zien dat het erg ongezond was, maximaal 1000 calorieën per dag…
Rond mijn 21/22ste probeerde ik mijn leven te beteren. Ik startte sporadisch met fitness, at ‘gezond’ en stopte met frisdrank. Maar uiteindelijk kreeg mijn moeder gelijk. Ik belande in het ziekenhuis. Niet omwille van het ongezonde eten maar iets totaal anders. Iets wat je als 22-jarig meisje niet verwacht te horen en wat je ook eigenlijk nooit te horen mag krijgen.
Wat? Nee! Dat kan niet…
Op 22-jarige leeftijd werkte ik en nu nog steeds, bij een luchtvaartmaatschappij op Brussels Airport. Ik zorg voor de check-in van passagiers en het tijdig vertrek van vliegtuigen. Ik werkte er ongeveer 8 maanden toen het noodlot toesloeg. Steeds vaker kreeg ik last van verlammingsverschijnselen, hoofdpijn, vermoeidheid. Dat laatste leek me vrij normaal aangezien ik vaak startte om 4 uur ’s morgens. Hoofdpijn zat in de familie en leek me niets om me zorgen over te maken. Het eerste, de verlammingsverschijnselen, leken me wel niet helemaal koosjer. Ik dacht dat het allemaal te maken had met mijn job.
Maar mijn moeder stond erop dat ik naar een arts ging voor verder onderzoek. Mezelf kennende, stelde ik dit onderzoek uit tot op een dag dat mijn oma onderzocht werd. Het was tijd voor haar maandelijkse controle en de dokter kwam hiervoor steeds naar ons huis. Mijn mama stelde de vraag voor mij, want ergens diep van binnen wist ik dat dit gevoel niets goeds voorspelde. De arts voerde een aantal krachttesten uit en verwees me door naar een neuroloog. Eén ding was zeker, dit verlammend gevoel: het was echt. Mijn kracht was links minder dan rechts wat me uiteindelijk zowel geruststelde als onrustig maakte.
Een aantal weken later, 1 week voor de afspraak bij de neuroloog en vlak voor onze vakantie naar Kreta, lukte het niet meer. Ik huilde van angst. De verlamming werd steeds erger en op bepaalde momenten zorgde het ervoor dat ik tijdens het autorijden niets meer kon met mijn linkerkant. Ook kwam het voor op het werk dat ik niet meer normaal kon bewegen of lopen. Met angst stapte ik, samen met mijn vriend en op aanraden van de arts, naar de urgentie. Om een lang verhaal kort te maken: de uitkomst bleek verschrikkelijk. Na de CT-scan namen de neurologen en andere artsen me apart. Ik had een groot hersenletsel. Wat? Hoe? Antwoorden waren er niet. Was het een spierziekte? Was het een tumor? Was het een beroerte? Niemand wist het antwoord. Het enige dat ze wel wisten was dat het immens was en dat ik zo snel mogelijk onder een MRI-scanner moest. Hieruit bleek dat een hersentumor, zo groot als een sinaasappel, mijn rechterhersenhelft verpletterde. Ik werd zo snel mogelijk overgebracht naar het universitaire ziekenhuis en kreeg één van de beste neurochirurgie uit België. Een week na de ontdekking werd de tumor verwijdert. De lijdensweg begon toen pas echt.
Sporten om mobiel te blijven
Na de operatie moest ik samen met de fysiotherapist weer leren lopen, eten, armen en benen bewegen. Dit eerste deel van mijn revalidatie duurde ongeveer één à twee maanden. Het stappen kon ik na één week, mezelf wassen na een anderhalve week. Mijn arm gebruiken om dingen te pakken kon ik vrij snel. Ik ben rechtshandig dus eten was geen gigantisch probleem. Ik ben dankbaar voor mijn vriend die er alles aan deed om me op die vreselijke momenten aan het lachen te krijgen. Hij was er altijd en verliet me zelden. Een week na de operatie mocht ik weer naar huis. Ik was 8 kg kwijt en woog nog een povere 44 kg.
Eens thuis dacht ik steeds meer na over mijn revalidatie. Fysiotherapie bleek geen geweldige hulp te zijn dus zocht ik het zelf uit. Ik las veel over Kayla Itsines, een Australische PT die samen met haar vriend, de Bikini Body Guides uitgebracht had. Het bleek een succesformule voor vele mensen, zeker om af te vallen. Maar dit was nu wel het laatste wat ik wou met mijn 44 kg. Maar de algemene transformaties spraken me wel enorm aan. Alle vrouwen zagen er aanzienlijk sterker en gelukkiger uit. Ik moest en zou dit proberen. Eerst deed ik stiekem de oefeningen want uiteindelijk mocht ik nog geen zware sporten doen. Ik moest oefeningen doen om mobiel te blijven en ik zei steeds: maar dit zijn gewone oefeningen en wordt het te zwaar, pas ik ze aan! En dat was geen leugen. Dit was de werkelijkheid. Elke te zware oefening modificeerde ik naar mijn kunnen. Deze gids met een heel nieuw doel voor ogen, was mijn redding!
Sport houdt mensen zoals jij uit een rolstoel
De dokter blijft me steeds herhalen: ik heb zelden patiënten zoals jij. Ze laten zich hangen en worden depressief. Maar jij? Jij maakt wat van je leven! ‘Sport houdt mensen zoals jij uit een rolstoel en ik vind het geweldig dat jij jouw wilskracht gebruikt om uit die vreselijke rolstoel te blijven’.
Ik moet erg veel moeite doen, elke dag opnieuw. Het doet vaak zeer. Zeker als ik mijn grenzen probeer te verleggen. Het gebeurt vaak dat ik een week niets mag doen op dokters bevel. Maar ik zou wel kunnen stellen dat de gids van Kayla Itsines mijn leven heeft gered. Ik voel me beter dan ooit en sport maakt een gigantisch deel uit van mijn leven. Ik zou niet meer zonder kunnen. Al deze sportieve inspanningen betekenen natuurlijk niet dat ik weer tip top in orde ben. Ik ben nog steeds aan het revalideren, elke dag. Ik kan bepaalde dingen absoluut niet meer en ik werk keihard om alles zo normaal mogelijk te krijgen. Zoals alles, werkt ook mijn herstel met ups en downs. Er zijn zeker momenten dat ik denk: is dit alles het waard? Is pijn lijden echt nodig om vooruit te komen? En het antwoord is: JA. Dit is nodig en het is het allemaal waard!
Sporten is voor mij een drug
Sporten zorgt ervoor dat ik een zo normaal mogelijk leven kan leiden. Voor mij is het als een soort drug, iets wat ik moet hebben om door te gaan met mijn leven. Een doel. Natuurlijk zijn er dagen dat ik niets doe. Dat heeft iedereen en elk leven moet een balans kennen tussen sporten en gezond eten met rusten en af en toe een cheatmeal. Ik ben blij weer gezond te zijn, ook al moet ik elke 6 maanden op controle in het UZ te Leuven. Sport geeft me een enorm goed gevoel, een gevoel dat je op bijna geen andere manier kan verkrijgen. Het is een uitlaatklep voor momenten dat ik me niet goed voel, een slechte dag heb, zowel op persoonlijk als professioneel vlak. Door elke dag opnieuw alles van mezelf te geven merk ik ook duidelijk verbetering ten opzichte van anderhalf jaar geleden. Ondertussen kan ik weer gewone ‘normale dingen’ zoals winkelen en kuisen. Ik ben zelfzeker geworden, hou meer van mijn lichaam en durf mezelf ook tonen zoals ik werkelijk ben.
Wil je mijn verhaal verder volgen? Meekijken hoe ik leef en train na die verschrikkelijke tumor? Volg me dan op mijn Instagram profiel fitgingereef en laten we elkaar blijven motiveren om alles uit het leven te halen dat erin zit!
Nog meer INSPIRED BY…
Wil je nog meer persoonlijke sport stories om je te inspireren? Misschien wil je dan ook wel het verhaal van Marleen of van Jolien lezen!
Een gezondere en gelukkigere wereld door plezier in sporten!
Dit wil ik voor elkaar krijgen door zoveel mogelijk mensen aan het sporten te krijgen, informeren over welke sporten er allemaal te doen zijn en te laten zien dat je kan sporten met veel plezier!
Wil je nog meer over me weten? Lees dan mijn persoonlijke verhaal onder contributers. Veel plezier op Love2workout!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!